Ο χωρισμός κράτους-εκκλησίας;Πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν έχουμε φτάσει ακόμη τις δυτικές δημοκρατίες ενός φιλελεύθερου και «άθρησκου» κράτους, μιας και ο απόηχος της βυζαντινής κληρονομιάς είναι έκδηλος.
Εάν η ορθόδοξη εκκλησία ήταν συνεπής και σοβαρή με τη διδασκαλία του χριστιανισμού και δεν αρκούνταν σε συνθήματα, άνευρα κηρύγματα και ηθικολογίες για παιδιά νηπιαγωγίου, θα είχε από χρόνου ικανού μόνη της διευθετήσει το ζήτημα των σχέσεών της με τις κρατικές δομές.
Αλλά κάτι τέτοιο φαντάζει μάλλον ανέφικτο και ουτοπικό στην παρούσα φάση, αφενός διότι η «ορθοδοξία», μια από τις χειρότερες παραποιήσεις του χριστιανισμού, έχει καταστεί φορέας συντήρησης, οπισθοδρόμησης και κεκαλυμένης υποκρισίας, αφού οι ταγοί της έχουν καταστεί κωμικές φιγούρες μιας πάλαι ποτέ διαλαμψάσης θεοκρατίας του Βυζαντίου, αφετέρου δε, δεν υπάρχουν ώριμες πολιτικές φωνές να διευθετήσουν πολιτισμένα και σύγχρονα το ζήτημα.
Θα πρέπει να καταλάβουν όλοι οι νεοορθόδοξοι και οι στρατευμένοι από καιρού, ότι εχθρός τους δεν είναι ούτε οι άθεοι ούτε κάποιος ύπουλος χωρισμός.
Εχθρός τους είναι ο ίδιος τους ο εαυτός,
που έχει ταυτίσει την υπόστασή του με τον ιερατικό θεσμό και όλα τα συμπαρομαρτούντα.
Βέβαια δεν έχουμε την απαίτηση από τη θρησκεία να πάρει πρωτοβουλίες και να εκδημοκρατιστεί, αφού στη δομή της στηρίζεται στην υποτέλεια, στην υπακοή και στην αφέλεια μιας μάζας που διψά για είδωλα. «Η θρησκεία δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει την ανθρωπότητα διότι η θρησκεία είναι υποδούλωση»
απο:press.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου