Οι κινητοποιήσεις έδειξαν ότι ήδη το ελληνικό κοινωνικο-πολιτικό σύστημα έχει ξεπεραστεί, και, αν δεν έχει κιόλας πεθάνει, ο θάνατός του είναι πολύ κοντά. Αν οι βασικοί συντελεστές του συστήματος νομίζουν ότι, από τη στιγμή που λήξουν οι κινητοποιήσεις, θα μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι, είναι βαθιά νυχτωμένοι. Η Ελλάδα έχει ανάγκη από μια ετεροχρονισμένη αλλά επιτέλους πραγματική «αστική επανάσταση» (πως αλλιώς να την ορίσουμε;) που θα εκσυγχρονίσει τους γερασμένους θεσμούς της και θα βγάλει τη χώρα από το βάλτο της συνεχούς οπισθοδρόμησης. Το σύνθημα περί επανίδρυσης του κράτους, με το οποίο κέρδισε ο Καραμανλής τις εκλογές, δεν ήταν τυχαίο. Ανάγκη των καιρών ήταν. Ωστόσο δεν έκανε τίποτε και φέρει ο ίδιος καίρια την ευθύνη.
Στις κινητοποιήσεις με αφορμή τη δολοφονία του μαθητή, θα ταίριαζε πολύ ο χαρακτηρισμός της «επανάστασης των μικροαστών». Άλλωστε, αυτών τα παιδιά κατέβηκαν στους δρόμους. Αυτοί πλήττονται περισσότερο από την ανύπαρκτη δημόσια παιδεία, αυτοί γονατίζουν οικονομικά και αυτών τα παιδιά υφίστανται τα εξοντωτικά ημερήσια ωράρια μαθημάτων (σχολείο-φροντιστήριο) για να ζήσουν μετά την επαγγελματική ανασφάλεια. Τι διεκδικούν; Σίγουρα όχι την ανατροπή του συστήματος. Τότε ναι, θα μιλούσαμε για επανάσταση ή εξέγερση. Διεκδικούν απλά μια θέση μέσα στο σύστημα. Σε ένα κάπως καλύτερο, δικαιότερο και εκσυγχρονισμένο σύστημα.
Κρατήστε λοιπόν, σφιχτά το μικροαστισμό σας και αφήστε τις φλόγες των καμένων τραπεζών να ζεσταίνουν τις ψευδαισθήσεις σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου