τόσο σωματική όσο και ψυχική.
Της Θεοδώρας Ο. Μίνου*
Μια κριτική όπως «ο τάδε πηγαίνει σε τρελογιατρό» ή «ότι είναι για τα σίδερα» και άλλες παρόμοιες εκφράσεις έκαναν απαγορευτική την επίσκεψη σε ψυχίατρο. Αυτού του τύπου η κριτική φαίνεται να αμβλύνεται σιγά-σιγά και μοναδική αιτία για αυτήν την εξέλιξη είναι η ενημέρωση. Η διαφοροποίηση του ψυχολόγου από τον ψυχίατρο είναι το πρώτο βήμα. Πλέον είναι σαφές σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, ότι ο ψυχολόγος βοηθά το άτομο να διαχειριστεί το καλύτερα το άγχος και τα προβλήματα της καθημερινότητας οδηγώντας το στην γενεσιουργό αιτία των προβλημάτων του, σε αντίθεση με τον ψυχίατρο που με την βοήθεια των φαρμάκων επεμβαίνει για να καταλαγιάσει την έξαρση ενός ψυχικού νοσήματος, ώστε να καταστήσει το άτομο ικανό να διαχειριστεί το πρόβλημα (μόνος του ή με την βοήθεια ενός ψυχολόγου).
Η ενημέρωση του κόσμου μέσω των ΜΜΕ για την ύπαρξη και την σημασία ορισμένων ψυχικών νόσων είναι το δεύτερο και ουσιαστικό βήμα. Έτσι ακούγοντας και έχοντας ερεθίσματα, τα άτομα όταν αναπτύσσουν κάποιο «ψυχικό νόσημα»( φοβία, άγχος, κρίση πανικού, κατάθλιψη, ανορεξία, ουσιοεξάρτηση κ.λ.π.) αμέσως αναγνωρίζουν ορισμένα συμπτώματα και σπεύδουν να πάρουν την γνώμη ενός ειδικού χωρίς να αισθάνονται ενοχές. Αντιθέτως, αισθάνονται πως μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούν να προλαμβάνουν και να αντιμετωπίζουν προβλήματα που σε άλλη περίπτωση θα χρόνιζαν και την θέση τους θα έπαιρναν ακόμη μεγαλύτερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου