Για το χρέος και το αρνητικό ισοζύγιο Ευτυχώς, πυκνώνουν και δυναμώνουν οι φωνές εκείνων που αντιλαμβάνονται το δημοσιονομικό αδιέξοδο στο οποίο έχει φθάσει η χώρα. Υπάρχουν δηλαδή οι δημοσιογράφοι, οι ειδικοί, κυρίως οικονομολόγοι, ακόμη και κάποιοι ελάχιστοι πολιτικοί που κτυπάνε συναγερμό με τα άρθρα και τις δηλώσεις τους σε εφημερίδες, ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, όταν βέβαια καλούνται να μιλήσουν για τον δημοσιονομικό εφιάλτη. Έναν εφιάλτη που δεν χαλάει απλά τα όνειρά μας, αλλά κυρίως τις μέρες μας και λειτουργεί σαν ιός, αν δεν αντιμετωπισθεί πολύ γρήγορα και αποτελεσματικά.
Οι φωνές αυτές, που θα μπορούσαμε να τις πούμε και «φωνές της λογικής», είναι ακόμη λίγες και σχετικά αδύναμες, παρ΄ όλο που πυκνώνουν και δυναμώνουν. Όχι γιατί όσοι επισημαίνουν τον κίνδυνοδεν φωνάζουν αρκετά δυνατά, αλλά γιατί το σύστημα και οι πολλοί δεν θέλουν να τις ακούν. Γίνονται δυσάρεστοι, τα στοιχεία τα οποία επικαλούνται είναι δυσκολονόητα στον μέσο έλληνα πολίτη (έλλειμμα, ΑΕΠ, δημόσιο χρέος, ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών, επιτόκια δεκαετών ομολόγων κλπ.), το σύστημα των μήντια και των κομμάτων επιζητούν πάντα το εύκολο και το «πασάρικο» και η ελληνική κοινωνία δεν διακρίνεται τόσο για τον ορθολογισμό της σκέψης της, όσο και για την λογική στην καθημερινότητά της.
Οι περισσότεροι από τους πολίτες και αρκετοί από τους πολιτικούς, ιδιαίτερα οι κυβερνητικοί, νομίζουν ότι το δημοσιονομικό αδιέξοδο της χώρας δεν τους αγγίζει, ή ότι η κρισιμότητα της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα οφείλεται αποκλειστικά στη διεθνή οικονομική κρίση. Πιστεύουν επίσης ότι αν υπάρξει ανάκαμψη διεθνώς, αυτόματα θα ανακουφισθεί και η χώρα μας και επομένως δεν μπορούμε και δεν χρειάζεται να κάνουμε καμία ιδιαίτερη προσπάθεια εμείς εδώ. Καταφεύγουν δηλαδή στον «από μηχανής θεό», όπως μας έχει διδάξει το αρχαίο ελληνικό δράμα.
Ε λοιπόν, δεν είναι καθόλου έτσι. Η διεθνής κρίση λειτούργησε σαν καταλύτης για να φανούν τώρα τα αδιέξοδα της ελληνικής οικονομίας, της ανάπτυξης, της κοινωνίας και της νοοτροπίας που την διέπει.Δεν φταίει η διεθνής κρίση για το τεράστιο χρέος, το τεράστιο έλλειμμα, την ραγδαία πτώση της ανταγωνιστικότητας, την κατάρρευση των εσόδων, την τεράστια φοροδιαφυγή, την στρεβλή ανάπτυξη που βασιζόταν μόνο στον δανεισμό και την κατανάλωση, την εκτεταμένη διαφθορά και την ανομία, την δημόσια ανασφάλεια, την διάλυση της δημόσια παιδείας και φυσικά για την ανικανότητα των κρατικών μηχανισμών, στους οποίους περιλαμβάνονται και οι οργανισμοί της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Οι φωνές αυτές, που θα μπορούσαμε να τις πούμε και «φωνές της λογικής», είναι ακόμη λίγες και σχετικά αδύναμες, παρ΄ όλο που πυκνώνουν και δυναμώνουν. Όχι γιατί όσοι επισημαίνουν τον κίνδυνοδεν φωνάζουν αρκετά δυνατά, αλλά γιατί το σύστημα και οι πολλοί δεν θέλουν να τις ακούν. Γίνονται δυσάρεστοι, τα στοιχεία τα οποία επικαλούνται είναι δυσκολονόητα στον μέσο έλληνα πολίτη (έλλειμμα, ΑΕΠ, δημόσιο χρέος, ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών, επιτόκια δεκαετών ομολόγων κλπ.), το σύστημα των μήντια και των κομμάτων επιζητούν πάντα το εύκολο και το «πασάρικο» και η ελληνική κοινωνία δεν διακρίνεται τόσο για τον ορθολογισμό της σκέψης της, όσο και για την λογική στην καθημερινότητά της.
Οι περισσότεροι από τους πολίτες και αρκετοί από τους πολιτικούς, ιδιαίτερα οι κυβερνητικοί, νομίζουν ότι το δημοσιονομικό αδιέξοδο της χώρας δεν τους αγγίζει, ή ότι η κρισιμότητα της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα οφείλεται αποκλειστικά στη διεθνή οικονομική κρίση. Πιστεύουν επίσης ότι αν υπάρξει ανάκαμψη διεθνώς, αυτόματα θα ανακουφισθεί και η χώρα μας και επομένως δεν μπορούμε και δεν χρειάζεται να κάνουμε καμία ιδιαίτερη προσπάθεια εμείς εδώ. Καταφεύγουν δηλαδή στον «από μηχανής θεό», όπως μας έχει διδάξει το αρχαίο ελληνικό δράμα.
Ε λοιπόν, δεν είναι καθόλου έτσι. Η διεθνής κρίση λειτούργησε σαν καταλύτης για να φανούν τώρα τα αδιέξοδα της ελληνικής οικονομίας, της ανάπτυξης, της κοινωνίας και της νοοτροπίας που την διέπει.Δεν φταίει η διεθνής κρίση για το τεράστιο χρέος, το τεράστιο έλλειμμα, την ραγδαία πτώση της ανταγωνιστικότητας, την κατάρρευση των εσόδων, την τεράστια φοροδιαφυγή, την στρεβλή ανάπτυξη που βασιζόταν μόνο στον δανεισμό και την κατανάλωση, την εκτεταμένη διαφθορά και την ανομία, την δημόσια ανασφάλεια, την διάλυση της δημόσια παιδείας και φυσικά για την ανικανότητα των κρατικών μηχανισμών, στους οποίους περιλαμβάνονται και οι οργανισμοί της τοπικής αυτοδιοίκησης.
1 σχόλιο:
auto tha pi epanidrisi tou kratous
kata diaolou
Δημοσίευση σχολίου