Κάθε τόσο στο μπαλκόνι.
Κι αυτός αρχίζει τα δικά του. Χειρονομώντας σαν τον μούφα -ράπερ Νίκο Βουρλιώτη, επαναλαμβάνει το ποίημα που του επιβάλλουν να αποστηθίσει κάθε τόσο, οι μεντορές του: Ο Γιάννης Λούλης, ο Γιώργος Σουφλιάς, όποιος τέλος πάντων, βγει τελευταίος απο το γραφείο του.
Δέρνει άγρια τους πολίτες της χώρας του, ραντίζει ηλικιωμένους αγρότες με χημικά, πετάει δακρυγόνα στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης κι όταν δεν καταφέρνει να τον αφήσει στον τόπο, τον κόβει αιφιδιαστικά απο τον αέρα της κρατικής τηλεόρασης.
Αυτός ο πρωθυπουργός, μιας χώρας στην οποία το γλεντάνε απαγωγείς και νταβατζήδες, βγαίνει κάθε τόσο κι αμολάει ένα διάγγελμα, επαναλαμβάνοντας τον εαυτό του.
Αν δεν ζούσε στη γυάλα του, αν φρόντιζε να παίρνει κάθε τόσο μια τζούρα ζωής εκεί έξω, θα είχε συνειδητοποιήσει, ότι κανείς πολίτης δεν τον παίρνει πλέον στα σοβαρά.
Ούτε καν οι συγκάτοικοί του στο Μέγαρο Μαξίμου...
Δέρνει άγρια τους πολίτες της χώρας του, ραντίζει ηλικιωμένους αγρότες με χημικά, πετάει δακρυγόνα στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης κι όταν δεν καταφέρνει να τον αφήσει στον τόπο, τον κόβει αιφιδιαστικά απο τον αέρα της κρατικής τηλεόρασης.
Αυτός ο πρωθυπουργός, μιας χώρας στην οποία το γλεντάνε απαγωγείς και νταβατζήδες, βγαίνει κάθε τόσο κι αμολάει ένα διάγγελμα, επαναλαμβάνοντας τον εαυτό του.
Αν δεν ζούσε στη γυάλα του, αν φρόντιζε να παίρνει κάθε τόσο μια τζούρα ζωής εκεί έξω, θα είχε συνειδητοποιήσει, ότι κανείς πολίτης δεν τον παίρνει πλέον στα σοβαρά.
Ούτε καν οι συγκάτοικοί του στο Μέγαρο Μαξίμου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου