ΤΟ ΟΚΤΑΩΡΟ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΜΑΣ !!
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΜΑΣ !!
Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010
Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010
Η ΑΞΕΧΑΣΤΗ ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ !!!
Η Μελίνα Μερκούρη γεννήθηκε στην Αθήνα , στις 18 Οκτωβρίου 1920 . Πέθανε στις 6 Μαρτίου 1994 στην Νέα Υόρκη μετά από πολύχρονη μάχη ενάντια του καρκίνου .
Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010
ΕΑΜ:
Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Στο καθιερωμένο εορτολόγιο της Αριστεράς, επέτειοι σαν την 28η Οκτωβρίου και την 23η Φεβρουαρίου (ίδρυση της ΕΠΟΝ) ήταν σχεδόν πάντα συνώνυμα της ρουτίνας. Άνευρες, άμαζες εκδηλώσεις για να βγει η υποχρέωση – κι αυτό ήταν όλο. Περίεργο φαινόμενο, αλήθεια, αυτή η επίμονη -ψυχρότητα του κόσμου της Αριστεράς (και ιδίως της νεολαίας της) απέναντι στους γιορτασμούς της ΕΑΜικής εποποιίας, που ανέβασε το ΚΚΕ στο απόγειο της δόξας του, χαρίζοντας του τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού.
Έφταιγαν μήπως οι αναπότρεπτοι συνειρμοί για την τραγική πορεία από το θρίαμβο στην ήττα, από το μαζικό ηρωισμό στα εγκληματικά λάθη, από την κυβέρνηση του βουνού στη Βάρκιζα; Αναμφίβολα ναι, αλλά όχι μόνο. Ήταν και οι ίδιες οι μετεμφυλιακές ηγεσίες της Αριστεράς, που συνέβαλαν, μισοσυνειδητά – μισοασυνείδητα, στην απονεύρωση της ΕΑΜικής ιστορικής μνήμης. Πιεζόμενες αρχικά από τις ύαινες της «εθνικοφροσύνης», που κατηγορούσαν την Αριστερά σαν ξενοκίνητη και στη συνέχεια από τις δικές τους φαντασιώσεις να γίνουν «εθνική δύναμη, με ρυθμιστικό ρόλο και κυβερνητικές ευθύνες», πάσχιζαν να κρύψουν ότι πιο επαναστατικό υπήρχε στην ΕΑΜική κληρονομιά. Οι γαλάζιες σημαίες εξαφάνισαν τις κόκκινες. Πικρή αλήθεια, αλλά αλήθεια. Μετά από 76 χρόνια αγώνων, το μόνο πράγμα που κατάφερε να «εθνικοποιήσει» το ΚΚΕ ήταν η ίδια η… ιστορία του!
Ότι δεν τολμούσε να πει η ελληνική Αριστερά, κυριευμένη από το σύνδρομο της «εθνικής νομιμοποίησης», το έλεγαν χωρίς κανένα ενδοιασμό φιλελεύθεροι διανοούμενοι μεγάλου διαμετρήματος, όπως ο Γιώργος Θεοτοκάς στα «Τετράδια Ημερολογίου 1939-1953» (εκδ. Εστία), από όπου και τα παρακάτω αποσπάσματα:
«14 Οκτωβρίου 1944.
[...] Η κραυγή που δέσποζε σε όλη αυτή την ανθρωποθάλασσα ήτανε: “Κάπα-Κάπα-Έψιλον” [...] Εδώ έχουμε να κάνουμε με δυνάμεις αλόγιστες. Στον αέρα υπάρχει Ρώσικη Επανάσταση, μα και Γαλλική Επανάσταση και Κομμούνα του Παρισιού και απελευθερωτικός εθνικός πόλεμος και ποιος ξέρει τι άλλα θολά στοιχεία που δεν τα ξεχωρίζουμε ακόμα. Ο λαός βρήκε μια λέξη και την πιπιλίζει ολοένα: “Λαοκρατία”.
[...] Μα συνάμα ο λαός βρίσκει και το ΚΚ που το εγκολπώνεται και το αγαπά, όχι για την κοσμοθεωρία του, που δεν την καταλαβαίνει, ούτε για το πρόγραμμα του, που είναι σήμερα ελαστικό και αμφίβολο σαν τα προγράμματα των αστικών κομμάτων, μα γιατί το νιώθει το ΚΚ δικό τον, το βλέπει πάντα κοντά του, το ακούει να μιλά τη γλώσσα του, αισθάνεται μαζί τον βαθιά ψυχική συγγένεια. Του παραδίδεται λοιπόν μ’ εμπιστοσύνη τυφλή, έτσι που μας ξεσκεπάζεται ξαφνικά, σε τούτη την απότομη στροφή της ιστορίας, μια πρωτεύουσα κόκκινη».
«15 Οκτωβρίου 1944.
Αυτό που δεν έβλεπαν (γιατί, βέβαια, δεν ήθελαν να δουν) οι μετεμφυλιακές ηγεσίες της Αριστεράς ήταν ότι η ΕΑΜική εποποιία αποτέλεσε μια διαδικασία κοινωνικής επανάστασης, όπου ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας αποτέλεσε το ιστορικό πλαίσιο, τη μορφή, αλλά όχι το περιεχόμενο αυτής της διαδικασίας.
Αποτέλεσμα αυτής της στενής οπτικής ήταν η μονόπλευρη υπερεκτίμηση του ρόλου και της σημασίας που είχε το αντάρτικο. Και, αντίστοιχα, η εξόφθαλμη υποτίμηση του μαζικού αγώνα στα αστικά κέντρα και κυρίως στην Αττική. Δεν είναι τυχαίο ότι η Αριστερά, όπως και το επίσημο κράτος, γιορτάζει σαν ημέρα της Εθνικής Αντίστασης την επέτειο της ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοπόταμου κι όχι, για παράδειγμα, τη συγκλονιστική γενική απεργία της Αθήνας που οδήγησε στη ματαίωση της πολιτικής επιστράτευσης. Κι όμως, όπως τονίζει ο ΓΤ του ΕΑΜ Θαν. Χατζής στο έργο του «Η νικηφόρα Επανάσταση που χάθηκε», αντίθετα με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπου η αντικατοχική αντίσταση «ταυτίζεται με το αντάρτικο, τις ένοπλες συγκρούσεις, τα σαμποτάζ, τις ανατινάξεις, τις μυστικές οργανώσεις, στην Ελλάδα η αντίσταση πήρε μια πολύ πλατύτερη έκταση με δικές της ιδιομορφίες. Έγινε ένα πανεθνικό, παλλαϊκό κίνημα με πολύμορφες εκδηλώσεις ατομικών πρωτοβουλιών, μικρών ομάδων, μαζικών παλλαϊκών αγώνων, απεργιών και διαδηλώσεων άοπλων πολιτών, “ελεύθερων σκοπευτών”, αντάρτικων ομάδων, παρτιζάνικου και πολεμικής δράσης ενός πρωτοφανέρωτου εθελοντικού λαϊκού στρατού».
Εργατική σφραγίδα
Η αποφασιστικής σημασίας ιδιομορφία της ελληνικής αντίστασης ήταν η πρωταγωνιστική παρουσία της εργατικής τάξης σ’ αυτήν. Ασφαλώς δεν ήταν τυχαίο το ότι η πρώτη μαζική αντιστασιακή οργάνωση που δημιουργήθηκε (με πρωτοβουλία, εννοείται, του ΚΚΕ) ήταν το Εργατικό Εθνικοαπελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΕΑΜ), ήδη στις 16 Ιουλίου του 1941. Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι το ιδρυτικό του ΕΕΑΜ ήταν σαφέστερο ακόμα και από την απόφαση της 6ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ, που είχε συνέλθει δυο εβδομάδες πριν! Η τελευταία είχε αρκεστεί σε ασάφειες περί «εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης», σχετικά με τον πολιτικό προσανατολισμό του αντιστασιακού κινήματος.
Αντίθετα, το ΕΕΑΜ θέτει ως σαφή στόχο, πέρα από την οργάνωση της πάλης για τις άμεσες οικονομικές διεκδικήσεις της εργατικής τάξης και την απελευθέρωση της χώρας από τον ξένο ζυγό, τα εξής:
«Να εργαστεί για τη συνένωση όλων των αριστερών δυνάμεων της χώρας (κομμουνιστών, σοσιαλιστών, αγροτικών, αριστερών δημοκρατικών) σ’ ένα συνασπισμό της Αριστεράς, που, ύστερα από το διώξιμο των κατακτητών, θα διεκδικήσει την πλειοψηφία του ελληνικού λαού και τη διακυβέρνηση της χώρας, με βάση ένα κοινό πρόγραμμα». (Χατζής, τ. Α’, σελ. 128). Με άλλα λόγια, θέτει ευθύς εξαρχής το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα κάθε επανάστασης, το πρόβλημα της εξουσίας.
Δεκάδες ήταν οι κλαδικές και γενικές απεργίες, που πήραν πολλές φορές, μορφή ένοπλης σύγκρουσης, στη διάρκεια της κατοχής. Μόνο από την άνοιξη του 1943 μέχρι την απελευθέρωση υπολογίζεται ότι έγιναν πάνω από 100 κλαδικές και γενικές απεργίες, χώρια οι μικρότερες. Ορόσημα σ’ αυτή την πορεία της εργατικής πάλης ήταν:
* Η γενική απεργία των δημόσιων υπαλλήλων, που ξεκίνησε στις 12 Απριλίου του 1942 στην Αθήνα, για να επεκταθεί τις επόμενες μέρες σε όλες τις πόλεις. Η απεργία, παρότι κηρύχτηκε ιδιώνυμο αδίκημα που επέσυρε τη θανατική ποινή, κράτησε δέκα ημέρες και τέλειωσε με κατά κράτος υποχώρηση των Γερμανών και των Κουΐσλινγκ.
* Το παλιρροιακό απεργιακό κύμα του Σεπτέμβρη του 1942 στην Αθήνα και τον Πειραιά, που οργανώθηκε και καθοδηγήθηκε υποδειγματικά από το ΕΑΜ. Στη διάρκεια αυτού του απεργιακού κύματος έκαναν για πρώτη φορά την εμφάνιση τους οι Λαϊκές Επιτροπές.
* Ο τιτάνιος αγώνας του λαού της Αθήνας, το Φλεβάρη – Μάρτη τον 1943, εναντίον της πολιτικής επιστράτευσης που είχε διατάξει ο Χίτλερ με ραδιοφωνικό του διάγγελμα, στις 21 Φλεβάρη. Γενική απεργία, μαζικές διαδηλώσεις, συγκρούσεις με καραμπινιέρους και αστυνομικούς, πυρπόληση του υπουργείου Εργασίας, όπου κάηκαν οι κατάλογοι της επιστράτευσης από τους διαδηλωτές, ένοπλες συγκρούσεις με τις δυνάμεις των κατακτητών – κοντολογίς μια γενική πολυαίμακτη εξέγερση, που έληξε σας 5 Μαρτίου με ταπεινωτική και κατά κράτος υποχώρηση των Γερμανών. Μια νίκη του αντιστασιακού κινήματος, που δεν είχε αντίστοιχο σε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη.
* Πρέπει επίσης να σημειωθεί ο πολύ σοβαρός ρόλος που έπαιξε το φοιτητικό κίνημα σαν πυροκροτητής, πολλές φορές, της λαϊκής πάλης και σαν βασικός κοινωνικός σύμμαχος της εργατικής τάξης. Ενδεικτικά αναφέρουμε την πανσπουδαστική απεργία που κηρύχτηκε σε Αθήνα -Πειραιά στις 17 Νοεμβρίου (σημαδιακή ημερομηνία από τότε!) του 1941 και τέλειωσε με αποδοχή όλων των αιτημάτων από τις αρχές.
Αλλά και στον αντάρτικο αγώνα η εργατική τάξη είχε μεγάλο ειδικό βάρος. Βέβαια, για προφανείς λόγους, το αγροτικό στοιχείο υπερτερούσε αριθμητικά στον ΕΛΑΣ. Ωστόσο, η σπονδυλική στήλη τον ΕΛΑΣ, δηλαδή οι αξιωματικοί τον, αποτελούνταν κατά κύριο λόγο από εργάτες – υπάλληλους και φοιτητές. Όπως προκύπτει από ορισμένες ενδείξεις που αναφέρονται σε βιβλία για τον ΕΛΑΣ (Μητσόπουλος, «Το 30ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ», Αρσενίου, «Η Θεσσαλία στην Αντίσταση» κ.λ.π.), η κοινωνική σύνθεση των σχολών έφεδρων αξιωματικών του ΕΛΑΣ ήταν περίπου η εξής: Εργάτες 30%, φοιτητές 20-25%, υπάλληλοι 10-12%, αγρότες 13-18% κ.ά.
Δυαδική εξουσία
Ας δώσουμε και πάλι το λόγο στον Γ. Θεοτοκά, ο οποίος, μέσω του ήρωα του Θρασύβουλου, αντάρτη του ΕΔΕΣ, ομολογεί τα εξής:
«Μου έκανε εντύπωση και το βαθύτερο ποιόν αυτού του πρωτόγονου επαναστατικού στρατού. Είχαν καλύτερη οργάνωση από μας, μολονότι εμείς είχαμε πολλά μορφωμένα στελέχη κι αυτοί ελάχιστα [.,,]. Είχαν φτιάξει ένα πυρήνα νέου κράτους που ήταν λαϊκό, πολεμικό και επαναστατικό μαζί ολότελα πρωτόγονο, όμως λειτουργούσε κιόλας μ’ ένα τρόπο που σου έδινε -την εντύπωση ότι ο λαός ο ίδιος, χειραφετημένος για πρώτη φορά, κυβερνούσε και δίκαζε τον εαυτό του». («Ασθενείς και Οδοιπόροι»).
Και πάλι, ένας φιλελεύθερος αστός είναι πολύ περισσότερο διορατικός από τους κομμουνιστές, που θέλουν να εθελοτυφλούν. Η Λαϊκή Αυτοδιοίκηση του ΕΑΜ δεν έχει καμιά σχέση ακόμα και με την πιο εκδημοκρατισμένη Τοπική Αυτοδιοίκηση που θα μπορούσε να υπάρξει σε καπιταλιστικές συνθήκες, όπως και οι Λαϊκές Επιτροπές για το συσσίτιο, την παιδεία, τον πολιτισμό κ.λ.π. δεν είχαν καμιά σχέση ακόμα και με το πιο προχωρημένο «κράτος πρόνοιας».
Δημιουργημένες από την αυθόρμητη, αρχικά, λαϊκή πρωτοβουλία, χωρίς να προβλέπονται από καμιά θεωρητική ανάλυση και κανένα πολιτικό πρόγραμμα, εξελίχθηκαν, κάτω από τη δυναμική των ίδιων των γεγονότων, σε έμβρυα λαϊκής δημοκρατίας. Ήταν, ας το πούμε έτσι, η πρωτότυπη ιστορική μορφή λαϊκής εξουσίας που δημιούργησε το ελληνικό επαναστατικό κίνημα, το ιστορικό αντίστοιχο της γαλλικής Κομμούνας, των ρώσικων Σοβιέτ και των ιταλικών εργατικών Συμβουλίων. Η ίδια η γέννηση τους και η δράση τους «φώναζε» ότι στην Ελλάδα της κατοχής και της απελευθέρωσης είχε δημιουργηθεί μια ιδιόμορφη δυαδική εξουσία, που θα έφερνε γρήγορα στην ημερήσια διάταξη το ερώτημα «ποιος – ποιον»;Αυτή η λαϊκή εξουσία, που διαμορφώνεται «από τα κάτω προς τα πάνω», συγκροτείται με το σχηματισμό της Προσωρινής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ), δηλαδή της κυβέρνησης του βουνού, το Μάρτη του 1944. Τον επόμενο μήνα οργανώνονται από την ΠΕΕΑ σε ολόκληρη την Ελλάδα, ελεύθερη και κατεχόμενη, γενικές εκλογές για την ανάδειξη Εθνικού Συμβουλίου.
Είναι η πρώτη φορά που ψηφίζουν στην Ελλάδα οι γυναίκες και οι νέοι από 18 χρονών και πάνω. Η συντριπτική κυριαρχία του ΕΑΜ στον ελληνικό λαό αποτυπώνεται στις εκλογές αυτές; Στην Αθήνα ψηφίζουν 312.000, στον Πειραιά 75.000 και σε όλη την Ελλάδα 1.500.000 -1.800.000 (ανάλογα με την ιστορική πηγή) πολίτες. Στις γενικές εκλογές του 1936 είχαν ψηφίσει αντίστοιχα 120,000, 50.000 και 1.278.000!!!
Μετά την απελευθέρωση της χώρας από τους Γερμανούς, παρά τις συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας και τις ολέθριες ταλαντεύσεις της ηγεσίας του ΕΑΜικού μπλοκ, οι Επιτροπές Λαϊκής Αυτοδιοίκησης, που εκλέγονται σε πάνδημες λαϊκές συνελεύσεις, αναλαμβάνουν πλήρως την εξουσία και θέτουν υπό τις διαταγές τους την Εθνική Πολιτοφυλακή. Σε πολλές περιπτώσεις, μάλιστα, δημεύουν περιουσίες μαυραγοριτών και δοσίλογων, προχωρούν σε κατασχέσεις εργοστασίων και αναθέτουν τη λειτουργία τους σε εργατικές επιτροπές. Ο εργατικός έλεγχος στην παραγωγή και τη διανομή των προϊόντων καθιερώνεται παντού.
Δυο γραμμές στο ΚΚΕ
Πως ένα τέτοιο μεγαλειώδες λαϊκό κίνημα είχε μια τόσο άδοξη κατάληξη; Σ’ αυτό το βασανιστικό ερώτημα που ζεματάει ακόμα, οι ηγεσίες της Αριστεράς δεν τόλμησαν ποτέ να δώσουν ουσιαστικές απαντήσεις. Ακόμα κι όταν το 12ο Συνέδριο του ΚΚΕ αποφάσιζε να γραφτεί και να συζητηθεί στις οργανώσεις η ιστορία του κόμματος, το «Σχέδιο Σύντομης Ιστορίας του ΚΚΕ» που δημοσίευσε, το 1988, η Κεντρική Επιτροπή ήταν μια καταγέλαστη συνοπτική εξιστόρηση γεγονότων, που απέφευγε επιμελώς και την παραμικρή ουσιαστική εκτίμηση.
Μεμονωμένοι αγωνιστές έδωσαν διάφορες ερμηνείες, ανάλογα με το ιδεολογικοπολιτικό τους στίγμα. Ορισμένοι έριξαν το ανάθεμα στη Σοβιετική Ένωση και στη συμφωνία της Γιάλτας. Αλλά όσο κι αν η πολιτική της σταλινικής ηγεσίας και ιδίως η διάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς δυσκόλεψαν το ελληνικό επαναστατικό κίνημα, το να αποδίδει κανείς σε εξωτερικούς παράγοντες την ήττα είναι εκτός από αντι-μαρξιστικό και επιζήμιο, αφού καλλιεργεί τη μοιρολατρία στους αριστερούς. Άλλοι, πάλι, υπερέβαλαν τον αρνητικό ρόλο κάποιων ηγετικών προσωπικοτήτων του ΚΚΕ, ενδίδοντας στη μεταφυσική ή την πρακτορολογία. Κατά τη γνώμη μας, πιο κοντά στην αλήθεια είναι εκείνοι που θεωρούν την τραγική κατάληξη της ΕΑΜικής επανάστασης αποτέλεσμα της συνολικής ιδεολογικής και πολιτικής ανωριμότητας του έλληνα του εργατικού κινήματος, συμπεριλαμβανομένης και της κομμουνιστικής εμπροσθοφυλακής του.
Σημειώσαμε παραπάνω ότι η εργατική τάξη αναδείχθηκε σε σπονδυλική στήλη του αντιστασιακού κινήματος – με τον όγκο της, με τις θυσίες της, με το κόμμα της. Όμως, άλλο πράγμα είναι η οργανωτική υπεροχή μιας τάξης μέσα σ’ ένα κίνημα κι άλλο πράγμα είναι η ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία. Η τελευταία προϋποθέτει πολιτικές οργανώσεις της τάξης με σαφή πολιτικό πρόγραμμα και θέληση να το υλοποιήσουν. Κι αυτό δεν υπάρχει.
Ο Λίβανος, η Καζέρτα, η Βάρκιζα δεν ήταν κάποια αναπάντεχα, μεμονωμένα λάθη. Ήταν καρποί μιας ολόκληρης ιδεολογικοπολιτικής συγκρότησης, που αποτυπώνεται στο πρόγραμμα της «Λαϊκής Δημοκρατίας». Ένα πρόγραμμα που διατυπώνεται σε χοντρές γραμμές τον Ιούνιο του 1943 από το ΚΚΕ και πιο αναλυτικά στο 7ο Συνέδριο του, το 1945. Όπως αναφέρουν οι Γ. Μακρης και, Χ. Βερναρδάκης
(«Κόμματα και κοινωνικές συμμαχίες στην προδικτατορική Ελλάδα»), το πρόγραμμα αυτό αποτελεί μια αντιφατική συμπύκνωση:
«Και οι δύο αυτές τάσεις, τόσο αυτή της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής, όσο και ο οικονομισμός – σταλινισμός ενυπάρχουν στο πρόγραμμα ως αντιφατικές εκφράσεις του». Και ο Θ. Χατζής τονίζει: «Είναι μια μορφή εξουσίας που δεν είναι αστική δημοκρατία, ούτε όμως και εξουσία της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού. Υποσχόταν, βέβαια, να προχωρήσει και σε εθνικοποιήσεις αργότερα, αλλά τόνιζε ότι θα ενίσχυε κάθε ιδιωτική πρωτοβουλία, για να δημιουργηθεί εθνική βιομηχανία και να γίνει η εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας».
Κατά τη γνώμη μας. πίσω από την πολιτική ατολμία βρίσκεται και η στρατηγική πλάνη των «δύο ξεχωριστών επαναστάσεων, μιας αστικοδημοκρατικής πρώτα και μιας σοσιαλιστικής στη συνέχεια», μια βαριά κληρονομιά του ΚΚΕ και της Κομιντέρν από τη δεκαετία του’30.
Και το πιο μεγαλειώδες κίνημα οδηγείται σε ήττα, χωρίς όχι απλά εργατικό κόμμα, αλλά χωρίς εργατικό κόμμα με εργατική πολιτική. Αρνητική αλλά καταλυτική απόδειξη αυτής της αλήθειας ήταν και η τύχη της εκστρατείας «εργατικής καθαρότητας» που κήρυξε ο Ζαχαριάδης στο 7ο Συνέδριο του 1945: Για να αποκατασταθεί η αλλοιωμένη ταξική σύνθεση του κόμματος οι αγρότες – μέλη που περνάνε δια της βίας στο Αγροτικό Κόμμα Ελλάδας (έτσι βρέθηκε και μαζικός σύμμαχος!).
Αυτή η γραφειοκρατική «ταξική οργανωτική πολιτική», μαζί με τις αντίστοιχες εργατίστικες εκφράσεις της στο πολιτικό πεδίο δεν εμπόδισε την τελική ήττα.
Φυσικά, όλα αυτά είναι ζητήματα ανοιχτά για τους μαρξιστές ιστορικούς του μέλλοντος. Το σίγουρο είναι ότι η Αριστερά και έχει ανάγκη και δικαιούται να κατακτήσει την ιστορία της μεγαλύτερης και τραγικότερης εποποιίας της. Όχι μόνο γιατί το παρελθόν ζει πάντα μέσα στο παρόν. Αλλά και γιατί, επιτέλους, αν η Εθνική Αντίσταση αναγνωρίστηκε από το επίσημο κράτος, η ΕΑΜική επανάσταση δεν αναγνωρίστηκε ποτέ ούτε από τους ίδιους τους πρωτεργάτες της!
Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010
Οι Ιδεολογίες ΔΕΝ Αλλάζουν !!!!!!!!!!!!!!
Η ιδρυτική διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη συμπυκνώνεται στο τρίπτυχο:
«Εθνική Ανεξαρτησία - Λαϊκή Κυριαρχία - Κοινωνική Απελευθέρωση»
Το καταστατικό και τα θεμελιώδη ιδρυτικά κείμενα ενός κόμματος ή κινήματος αποτελούν μη δυνάμενη να αλλοιωθεί έκφραση των σκοπών και του πολιτικού πιστεύω και προσανατολισμού του.
Για το ΠΑΣΟΚ τέτοια κείμενα είναι το καταστατικό και η ιδρυτική πολιτική διακήρυξη της 3η Σεπτέμβρη του 1974.
Μέσα στα κείμενα αυτά εκφράζονται οι βασικές πολιτικές αρχές που διέπουν την συγκρότηση και την λειτουργία του κινήματος. Είναι οι αρχές της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού, οι πολιτικές αρχές με βάση τις οποίες συγκροτήθηκε το κίνημα, με την επιδίωξη της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας να έχουν εξέχουσα θέση στους πολιτικούς σκοπούς του κινήματος.
Οι θεμελιώδεις αυτές αρχές δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να χάσουν το νόημά και το περιεχόμενό τους. Ούτε βέβαια μπορούν να αποτελέσουν κενό γράμμα ή να απαλειφθούν, όπως δεν μπορούν να απαλειφθούν τα ιστορικά κείμενα, οι επιδιώξεις, οι σκοποί. ...
Μία σειρά από καιροσκόπους εισοδιστές με άλλες πολιτικές θέσεις και αντιλήψεις μπήκαν στο ΠΑΣΟΚ και επειδή είχαν ως σκοπό τους την ατομική άνοδο και τα στενά συμφέροντά τους ανήλθαν σε αξιώματα.
Με αυτούς τους ανθρώπους σε ηγετικές θέσεις, με ανθρώπους που δεν έχουν καμία γνώση και σχέση των εννοιών της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού, το ΠΑΣΟΚ μεταλλάχθηκε σε ένα ακραίο νεοταξικό, νεοφιλελεύθερο και δεξιό κόμμα. Χωρίς καμία ιδεολογική και πολιτική παραγωγή κατάντησε περίγελο και ανέκδοτο της κοινωνίας και μηχανισμός διαχείρισης και συντήρησης που βλάπτει την ελληνική κοινωνία με τις οικτρές του επιλογές και πολιτική ποιότητα.
Το ΠΑΣΟΚ του σήμερα, το μεταλλαγμένο αυτό πολιτικό έκτρωμα, όχι μόνο δεν αποτελεί κόμμα και κίνημα του δημοκρατικού σοσιαλισμού, αλλά αντιστρατεύεται και τις δύο αυτές πολιτικές αρχές που αποτελούν τους θεμέλιους λίθους και πυλώνες του. Για το ΠΑΣΟΚ του σήμερα, οι σκοποί της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας, της κοινωνικής απελευθέρωσης, της χειραφέτησης του λαού , του ελέγχου από την κοινωνία των μέσων παραγωγής, αποτελούν καταστάσεις προς συκοφάντηση και αποφυγή.
Τα κόμματα και οι πολιτικές αντιλήψεις που τα συγκροτούν δεν αλλάζουν περιεχόμενο.
Αλήθεια, σε ποια πολιτική δημοκρατική και σοσιαλιστική απαντάται ως πολιτική επιλογή το ξεπούλημα της χώρας, οι «απελευθερώσεις» των αγορών, η αδιαφορία για τα προβλήματα του λαού, η παράδοση όλης της οικονομίας στις τράπεζες και στο πολυεθνικό κεφάλαιο;
Αυτά και άλλα πολλά πρεσβεύει, επιτελεί και προπαγανδίζει χωρίς αιδώ το ΠΑΣΟΚ του σήμερα. Το νεοταξικό ΠΑΣΟΚ της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού.
Το άγος της ελληνικής κοινωνίας είναι αυτοί που μετάλλαξαν ένα κόμμα ελευθερίας, δημοκρατίας και σοσιαλισμού, σε ένα κόμμα που πρεσβεύει και πράττει τα ακριβώς αντίθετα.
Εμείς δεν φεύγουμε από το ΠΑΣΟΚ, αλλά και δεν συναινούμε στις επιλογές και τις πολιτικές τους.
Παντού θα μας βρουν απέναντι, σε κάθε πολιτική, σε κάθε επιλογή, σε κάθε εκλογή. Μέχρι να ξεκουμπιστούν να φύγουν από το ΠΑΣΟΚ όλοι αυτοί οι λεροί λιγούρηδες, που το καταστρέφουν και καταστρέφουν μαζί του το πιο δημιουργικό και αγνό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.
Οι ιδεολογίες δεν αλλάζουν !!!.
Ο ι "Ελληνες Σοσιαλιστές"
_svg.png)
ΧΑΙΡΕΤΙΖΟΥΜΕ
ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΑΓΓΛΙΑΣ
ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΑΓΓΛΙΑΣ
Και την νίκη του Έντ Μίλιμπαντ και την ανάδειξή του στην αρχηγία του Εργατικού Κόμματος της Βρετανίας. Μετά από πολλά χρόνια πολιτικής και ιδεολογικής «μετάλλαξης», η επιστροφή σε βασικές αξίες και στόχους του θεωρήθηκε επιβεβλημένη. Και σωστά. Απομένει βεβαίως, η επιστροφή αυτή να εκφραστεί με θέσεις προσαρμοσμένες στα δεδομένα και τις ανάγκες της τόσο κρίσιμης περιόδου που διανύουμε.
Για χρόνια η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία δοκίμασε, με οδυνηρά αποτελέσματα, αλλόκοτες μεθόδους και λύσεις πολύ μακριά από τις παραδόσεις της. Πολύ μακριά από τον ίδιο τον εαυτό της. Το πλήρωσε τοις μετρητοίς! Και, μαζί μ' αυτήν, πλήρωσαν και τα λαϊκά κοινωνικά στρώματα που εκπροσωπούσε.
Η εκλογή του Έντ Μίλιμπαντ είναι λοιπόν μια νίκη που ανοίγει ένα παράθυρο διεξόδου από τα αδιέξοδα της ζοφερής εποχής που διανύσαμε! Ευχόμαστε να αποδειχθεί και προσωπικά συνέχιση της στάσης και πορείας εμβληματικών προσώπων του σοσιαλιστικού κινήματος: του Ούλαφ Πάλμε, του Τόνυ Μπέν,του Όσκαρ Λαφονταίν, του Ζαν Πιέρ Σεβενεμάν, του Ανδρέα Παπανδρέου και τόσων άλλων.
Χαιρετίζουμε την αγωνιστικότητα και την αποφασιστικότητα των Βρετανών συντρόφων και δεσμεύομαστε να προσπαθήσουμε να την επιδεικνύουμε και εμείς σε κάθε ευκαιρία!
Η αλληλεγγύη μας στην προσπάθειά τους είναι δεδομένη.
Για χρόνια η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία δοκίμασε, με οδυνηρά αποτελέσματα, αλλόκοτες μεθόδους και λύσεις πολύ μακριά από τις παραδόσεις της. Πολύ μακριά από τον ίδιο τον εαυτό της. Το πλήρωσε τοις μετρητοίς! Και, μαζί μ' αυτήν, πλήρωσαν και τα λαϊκά κοινωνικά στρώματα που εκπροσωπούσε.
Η εκλογή του Έντ Μίλιμπαντ είναι λοιπόν μια νίκη που ανοίγει ένα παράθυρο διεξόδου από τα αδιέξοδα της ζοφερής εποχής που διανύσαμε! Ευχόμαστε να αποδειχθεί και προσωπικά συνέχιση της στάσης και πορείας εμβληματικών προσώπων του σοσιαλιστικού κινήματος: του Ούλαφ Πάλμε, του Τόνυ Μπέν,του Όσκαρ Λαφονταίν, του Ζαν Πιέρ Σεβενεμάν, του Ανδρέα Παπανδρέου και τόσων άλλων.
Χαιρετίζουμε την αγωνιστικότητα και την αποφασιστικότητα των Βρετανών συντρόφων και δεσμεύομαστε να προσπαθήσουμε να την επιδεικνύουμε και εμείς σε κάθε ευκαιρία!
Η αλληλεγγύη μας στην προσπάθειά τους είναι δεδομένη.
Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010
Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010
Πως φτάσαμε στην !!!
«Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη»
Σήμερα συμπληρώνονται
36 χρόνια
από την ιστορική 3η Σεπτεμβρίου 1974,
Σήμερα συμπληρώνονται
36 χρόνια
από την ιστορική 3η Σεπτεμβρίου 1974,
Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου ανακοίνωσε την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ δίνοντας στη δημοσιότητα την ομώνυμη Διακήρυξη, που αποτελεί ακόμη ένα «ιερό κείμενο» στο ΠΑΣΟΚ. Στην ασταθή πολιτική ατμόσφαιρα της εποχής ο γιος του «Γέρου της Δημοκρατίας» αρνήθηκε να κληρονομήσει την Ένωση Κέντρου, η οποία είχε πάρει το εκπληκτικό 53% στις εκλογές του 1964 και προτίμησε να ηγηθεί ενός νέου ριζοσπαστικού κινήματος που προέτασσε το αίτημα του σοσιαλισμού, έτσι όπως ο ίδιος ο Aνδρέας Παπανδρέου το είχε επεξεργασθεί ως επικεφαλής του ΠΑΚ στη διάρκεια της δικτατορίας.
Όσοι έλαβαν μέρος στην ιδρυτική πράξη του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν πολλοί και κυρίως ήταν μια ανόμοια ομάδα την οποία ο παραδοσιακός πολιτικός κόσμος υποτίμησε. H προσωπικότητα του Aνδρέα Παπανδρέου, η ακτινοβολία του στην ευρύτερη δημοκρατική πρόταξη και ο ζωντανός πολιτικός λόγος του έκαναν το Κίνημα που έλαβε μόλις 13% στις πρώτες μεταπολιτευτικές εκλογές να φθάσει στην εξουσία σε επτά χρόνια και να παραμείνει πλειοψηφούσα πολιτική δύναμη ως σήμερα. Παρά τις αντιστάσεις που συναντούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε αποφασίσει ότι στις 3 Σεπτεμβρίου 1974 θα ανακοινώσει το νέο κόμμα.
H ιδρυτική διακήρυξη ήταν ήδη έτοιμη. H τελική της επεξεργασία έγινε το μεσημέρι της 2ας Σεπτεμβρίου 1974 στην τραπεζαρία του σπιτιού του Ανδρέα Παπανδρέου στο Καστρί. Ο Παπανδρέου είχε αναθέσει την επιμέλεια στον Γιάννη Ζαφειρόπουλο, βουλευτή Ηλείας του ΠΑΣΟΚ, στον καθηγητή Κλασικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Μανώλη Παπαθωμόπουλο και στον Δαμιανό Βασιλειάδη, όλοι ηγετικά στελέχη του ΠΑΚ. Τα κείμενα είχε ήδη επεξεργαστεί μια άλλη Επιτροπή που δημιουργήθηκε μια - δυο ημέρες μετά την επιστροφή του Παπανδρέου στην Αθήνα. Σε αυτή συμμετείχαν στελέχη του ΠΑΚ εξωτερικού και του ΠΑΚ εσωτερικού, όπως ο K. Λαλιώτης, ο I. Τσεκούρας, ο Αθ. Τσούρας, N. Μιχαλόπουλος και άλλοι. Μια - δυο ημέρες μετά τη συγκρότηση της Επιτροπής ήρθε και ο K. Σημίτης από τη Γερμανία.
Ο I. Τσεκούρας θυμάται ότι υπήρχε έντονη αντιπαράθεση μεταξύ των στελεχών του ΠΑΚ εξωτερικού και εσωτερικού για ιδεολογικά θέματα. Διαφώνησαν τόσο έντονα για τις εθνικοποιήσεις που τα στελέχη του ΠΑΚ εσωτερικού αποχώρησαν και εξουσιοδότησαν τον Δ. Τουλούπα να συμμετέχει στις συζητήσεις της Επιτροπής, η οποία κατέληξε σε ένα κείμενο που ονομάστηκε «Πλαίσιο Οργανωτικής Δράσης». Την 1η Σεπτεμβρίου αυτό το κείμενο το ήλεγξε ο Παπανδρέου και ανέθεσε στην τριμελή Επιτροπή να το καθαρογράψει στο Καστρί. «Καθόμασταν απέξω στην τραπεζαρία, καταλήγαμε σε κάθε τμήμα του κειμένου, το πηγαίναμε στον Παπανδρέου, το ενέκρινε και στη συνέχεια η Αγγέλα Κοκκόλα, με την παρουσία της και την ουσιαστική συμμετοχή της το δακτυλογραφούσε. Ήταν μια συναρπαστική εμπειρία» θυμάται ο Γ. Ζαφειρόπουλος.
Οι συνθήκες που βρήκε ο Παπανδρέου στο Καστρί ήταν συνθήκες απόλυτης λιτότητας. Δεν υπήρχε η δυνατότητα για άνετη διαβίωση. Το μεσημέρι της 2ας Σεπτεμβρίου η κυρά-Μαρία, η οικονόμος του Γεωργίου Παπανδρέου, ετοίμασε ωραία φασολάδα. Ο Παπανδρέου ζήτησε συγγνώμη που δεν ήταν πολυτελές το γεύμα και επιστρατεύθηκε ο Γιάννης Ζαφειρόπουλος να κατέβει στη Νέα Ερυθραία να αγοράσει φέτα και ελιές για να εμπλουτίσει το γεύμα. Το κείμενο αυτό διαμορφώθηκε τελικά στις 2 Σεπτεμβρίου το βράδυ. Τότε ανέκυψε θέμα παραγωγής φωτοτυπιών, αφού οι συνωμοτικοί κανόνες της εποχής δεν επέτρεπαν σε κανέναν από την ομάδα να φύγει με το κείμενο από το Καστρί. Τότε επιστρατεύθηκε ένα στέλεχος της Ρανκ Ζήροξ και φίλος του Παπανδρέου με μεγάλη αντιστασιακή δράση, που είχε καταδικαστεί στην υπόθεση Παναγούλη, ο Τζάνος Βαλασέλης. «Μας πήγε με μυθιστορηματικό τρόπο στα γραφεία της Ρανκ Ζήροξ, στον Πύργο Αθηνών. Το κείμενο μεταφέραμε εκεί ο Γιώργος Παπανδρέου και εγώ. Κάναμε την παραγωγή αντιτύπων και την επόμενη μέρα στηθήκαμε στο "Κινγκς Πάλας" με τον Γιώργο Παπανδρέου και μοιράζαμε στα στελέχη και στους δημοσιογράφους το κείμενο της Διακήρυξης. Αμέσως μετά το κείμενο τυπώθηκε σε ένα μικρό πράσινο βιβλίο από τον εκδοτικό οίκο "Καρανάση", με τον οποίο συνεργάστηκε εκείνα τα χρόνια το ΠΑΣΟΚ».
Οι εισηγήσεις ήταν πολλές για το όνομα. Κάποιοι έκαναν λόγο για Ελληνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα και άλλοι πρότειναν Εργατικό Κόμμα. Ορισμένοι υποστήριξαν την πρόταση Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα για την Αναγέννηση της Ελλάδας (ΠΑΣΟΚΑΕ). Αλλά υπήρξαν αντιρρήσεις καθώς κάποια στελέχη εξέφρασαν την άποψη ότι η λέξη Αναγέννηση παραπέμπει στη χούντα. Ο Γιώργος Κατσιφάρας πιστεύει ότι η ονομασία είχε προαποφασιστεί. Από Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα (ΠΑΚ) θα γινόταν Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα. Στην Επιτροπή που δημιουργήθηκε από τα στελέχη του ΠΑΚ εξωτερικού και εσωτερικού άνοιξε μεγάλη συζήτηση αν το ΠΑΣΟΚ είναι σοσιαλιστικό δημοκρατικό κίνημα ή δημοκρατικό σοσιαλιστικό κίνημα. Ο Παπανδρέου είχε βάλει ορισμένους δικούς του να υποστηρίξουν με σθεναρό τρόπο ότι τυχόν αντιπαράθεση των όρων θα δημιουργούσε την εντύπωση ότι πρόκειται για σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και αυτό δεν το ήθελε.
Ο Κώστας Σημίτης επέμενε ότι πρέπει να προηγηθεί το επίθετο «δημοκρατικό» του «σοσιαλιστικού». Ο Αντώνης Λιβάνης πρότεινε ο όρος «σοσιαλιστικό» να αντικατασταθεί με τον όρο «δημοκρατικό». Τελικά ετέθη σε ιδιότυπη ψηφοφορία το θέμα και η πλειοψηφία αποφάσισε υπέρ της άποψης του Παπανδρέου. H πρώτη δήλωση του λογότυπου του ΠΑΣΟΚ στον Άρειο Πάγο ανέφερε «Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κόμμα». Ο Παπανδρέου θα ζητήσει να τροποποιηθεί σε «Κίνημα» δύο ημέρες αργότερα, με διορθωτική δήλωση. Τις πρώτες ημέρες το νέο κόμμα θα αναφέρεται στις εφημερίδες ως ΠΣΚ. Οι μεγάλες αμφιβολίες Ο Αθ. Τσούρας, που ήταν Γραμματέας της Νεολαίας του ΠΑΚ εσωτερικού, αφηγείται πώς έζησε την 3η Σεπτέμβρη.
«Στη 1 το πρωί, όταν είχε ήδη αρχίσει να τρέχει η 3η Σεπτέμβρη ήμαστε στο Καστρί. Κοιτάζαμε κάποιες λεπτομέρειες σε σχέση με το κείμενο που θα διάβαζε ο Αντρέας την ίδια μέρα. Παρακολουθούσαμε ταυτόχρονα όλη τη συνεχή τηλεφωνική επικοινωνία του Αντρέα με τα στελέχη της παλιότερης γενιάς του ΠΑΚ και της Ένωσης Κέντρου, που διαφωνούσαν σε σχέση με την ονομασία που θα αναγγελλόταν αλλά και με αυτά που ουσία η Ιδρυτική Διακήρυξη θα έλεγε. Στη μεν ονομασία διαφωνούσαν σε σχέση με το "Σοσιαλιστικό", πίστευαν ότι είναι πολύ προχωρημένο για την Ελλάδα. Για τη λέξη "Κίνημα" το συνδύαζαν με συνειρμούς παλιότερων εποχών. Και πίστευαν κι έλεγαν στον Αντρέα Παπανδρέου ότι έπρεπε να συνεχίσουμε ουσιαστικά την Ένωση Κέντρου. Ταυτόχρονα η ίδια η ουσία της Διακήρυξης έβαζε θέματα κεντρικής διαφωνίας. Περί τη 1.30 τελείωσε αυτό το τελικό κείμενο και δόθηκε για δακτυλογράφηση. Με φώναξε ο Αντρέας. Μου λέει: "Βλέπεις τι γίνεται; Εγώ δεν πρόκειται να κάνω πίσω. Εγώ δεν ήρθα για να συνεχίσω την Ένωση Κέντρου, ήρθα να κάνω μια μεγάλη Αλλαγή. Αυτό θα ονομαστεί Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα. Κι αυτά που έλεγα στο ΠΑΚ θα τα πω και τώρα. Είμαι διατεθειμένος να ξεκινήσω μόνο με τους νεολαίους. Θα προχωρήσω μόνο με σας, μόνο με τη νεολαία, με κανέναν άλλο. Άρα λοιπόν θα πας στο ξενοδοχείο το πρωί, μία ώρα πριν ξεκινήσει η εκδήλωση, και θα επιβλέψεις ώστε, έρθουν δεν έρθουν οι παλιότεροι, η πρώτη θέση θα γεμίσει με νεολαίους. Εγώ σ' αυτούς θα μιλήσω, γιατί αυτούς θέλει ο ελληνικός λαός".
Φεύγω από 'κει κι έρχομαι στη "Σόνια", το παλιό ζαχαροπλαστείο στη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Παλιά μαζεύονταν το ΠΑΚ εκεί και από τον Αύγουστο του '74, που άρχισε πια κανονικά να προχωράει η αλλαγή, εκεί μαζευόμασταν. Πέρασα κάπου στις 2-2.30 το πρωί. Ήταν εκεί όλοι της Νεολαίας του ΠΑΚ εσωτερικού και συζητάγαμε γι' αυτά. Ο K. Λαλιώτης, ο I. Τζώρτζης, ο Οδ. Λαμπρόπουλος, ο Στ. Μανίκας, ο N. Δημόπουλος, η Μένη Μαλλιώρη, ο N. Παπασμπίρης, η Χριστίνα Κούρτη, η Κατερίνα Φιλίππου, η Μαρία Οικονομοπούλου, ο Μηνάς Σταυρακάκης, ο Γ. Κίρκος, ο Τάσος Λαμπρόπουλος, ο Μιχάλης Τσιγκρής, ο Θανάσης Αλεξόπουλος και ο Θόδωρος Χριστοδουλιάς.
Περί τις 3 το πρωί ήρθαν όλα τα μεγαλύτερα στελέχη του ΠΑΚ, ο Αντ. Λιβάνης, ο I. Χαραλαμπόπουλος, ο Τάκης Τουλούπας, ο Νίκος Βγενόπουλος και άλλοι που εκφράζουν τις αμφιβολίες τους. "Θα πληγεί η δημοκρατική παράταξη αν προχωρήσει". H τελική συζήτηση κράτησε μέχρι τα ξημερώματα. Εμείναμε στις απόψεις μας. Το πρωί πήγαμε στο ξενοδοχείο. Ο Ανδρέας ήρθε, ανέβηκε πάνω σ' ένα δωμάτιο στον πρώτο όροφο, μια συνήθεια που δεν εγκατέλειψε ποτέ σε τέτοιες περιπτώσεις. Με φώναξε. "Όλα είναι έτοιμα" του είπα. Και πραγματικά ένα τέταρτο πριν ξεκινήσει ήρθαν όλοι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. H συντριπτική πλειονότητα όσων συγκεντρώθηκαν στο "Κινγκς Πάλας" ήταν άνθρωποι που προέρχονταν από το ΠΑΚ. Άνθρωποι που πέρα από τον αγώνα για τη δημοκρατία και την ελευθερία είχαν συγκεκριμένες ιδεολογικοπολιτικές αντιλήψεις. Το ΠΑΚ δεν ήταν μόνο μια αντιστασιακή οργάνωση, ήταν και μια πολιτική οργάνωση».
Χάσμα υπήρχε ανάμεσα στα κορυφαία στελέχη της Ένωσης Κέντρου και στους νέους «με τα μαλλιά και τα γένια» που προωθούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ. Ο Γιάννης Ζαφειρόπουλος θυμάται: «Την 1η Σεπτέμβρη ο Παπανδρέου κάλεσε τα σημαντικά κοινοβουλευτικά στελέχη της Ένωσης Κέντρου στο Καστρί για να τους ανακοινώσει το πολιτικό πλαίσιο της Διακήρυξης και να τους ενημερώσει για τη δημιουργία του νέου πολιτικού φορέα, του ΠΑΣΟΚ. Εκεί μαζεύτηκαν όλοι με προεξάρχοντα τον Γιάννη Αλευρά, ο οποίος έπαιζε ένα πολύ σημαντικό ρόλο επιρροής στα στελέχη της Ένωσης Κέντρου και είχε αυξημένο κύρος. Ο Παπανδρέου ζήτησε από εμένα να εκτελέσω χρέη γραμματέως στη συνάντηση και εγώ εμφανίστηκα με τα γένια, τα μαλλιά, το αμπέχονό μου, την επαναστατική μου αμφίεση της εποχής!
Τότε λέει ο Αντρέας: "Μπορούμε σε λίγο να ξεκινήσουμε. Ήρθε ο Γιάννης Ζαφειρόπουλος, που θα είναι ο γραμματέας της συνάντησης και ο οποίος θα αντιμετωπίσει στην Ηλεία τον Θανάση Κανελλόπουλο". Έτσι εξίσωνε την πολιτική παρουσία ενός άγνωστου και νεότατου στελέχους του ΠΑΚ με την παρουσία του Θανάση Κανελλόπουλου, ο οποίος ήταν ιστορικό στέλεχος της Ένωσης Κέντρου, σπουδαίος πολιτικός, εγκρατής πολυεπιστήμονας και δημοσιογράφος. Αιφνιδιάστηκαν όλοι, γύρισε ο Αλευράς στον νεαρό με τα γένια και του λέει: "Σε παρακαλώ, μικρέ, ποιος είναι ο Γιάννης Ζαφειρόπουλος;". Κι εκείνος του απαντάει σεμνά: "Εγώ είμαι, κύριε Αλευρά". Παραλίγο να λιποθυμήσουν οι άνθρωποι και ο Αλευράς το διηγείτο ως τον θάνατό του ως ανέκδοτο».
Ο Πέτρος Λάμπρου θυμάται ότι ο Παπανδρέου αγωνιούσε για το αν θα ερχόταν στο «Κινγκς Πάλας» την 3η Σεπτέμβρη ο Γιάννης Αλευράς. «Κατέβα στην έξοδο του ξενοδοχείου και μόλις δεις τον Αλευρά να έρχεται να με ειδοποιήσεις αμέσως» του είπε. Κατέβηκε ο Πέτρος Λάμπρου και στάθηκε στο ισόγειο, μπροστά στο πεζοδρόμιο, παραμονεύοντας την άφιξη του Αλευρά. Πέρασαν πέντε - δέκα λεπτά και δεν εμφανιζόταν. Στα είκοσι λεπτά και ενώ άκουγε από μέσα ότι η εκδήλωση ξεκινούσε ο Λάμπρου άρχισε να ανυπομονεί. «Θα χάσω κι εγώ τη Διακήρυξη» σκέφτηκε, ανέβηκε τρέχοντας και μπήκε στην αίθουσα. Ο Γιάννης Αλευράς δεν ήρθε εκείνη την ημέρα στη Διακήρυξη.
Ο Στέφανος Τζουμάκας θυμάται ακόμη τις συζητήσεις που προηγήθηκαν της 3ης Σεπτέμβρη. «Όταν ήρθε ο Ανδρέας Παπανδρέου και πήγαμε στο αεροδρόμιο και στη συνέχεια πήγαμε στο Καστρί, άρχισαν ήδη οι πρώτες διαφοροποιήσεις. Έχει σημασία με ποιους συνέφαγε ο Ανδρέας εκείνο το βράδυ. Από εκεί άρχισαν οι συζητήσεις ποιο θα είναι το ηγετικό πολιτικό πλαίσιο. Μετά άρχισαν οι συζητήσεις στη βάση ενός κειμένου που υπήρχε από το ΠΑΚ, που ήταν ένα σχέδιο για την ίδρυση ενός νέου ριζοσπαστικού κινήματος στην Ελλάδα. Επ' αυτού του σχεδίου υπήρχαν πολλές και διαφορετικές απόψεις, γιατί ήταν πολλά και διαφορετικά τα ρεύματα που εξέφραζαν οι άνθρωποι που πλαισίωναν την ιδέα ίδρυσης ενός ριζοσπαστικού κόμματος.
Σχηματοποιήθηκαν σε δύο βασικές συνιστώσες. H μία ήταν όλες οι δυνάμεις οι ριζοσπαστικές, οι αντιστασιακές οι ανατρεπτικές, που ήθελαν ένα σοσιαλιστικό κόμμα. Από την άλλη ήταν δυνάμεις αντιδικτατορικές, που δεν ήθελαν ένα ριζοσπαστικό σοσιαλιστικό κόμμα αλλά ένα δημοκρατικό κόμμα να δικαιώσουν τους αγώνες μιας εποχής. Και τότε υπήρχε το θέμα σοσιαλιστικό κόμμα ή όχι. Όσοι εξέφραζαν την παλιά Ένωση Κέντρου είπαν όχι σοσιαλιστικό κόμμα. "Αυτά, Αντρέα, είναι επικίνδυνα, είναι πρόωρα, είναι αδιανόητα για μας" του έλεγαν. "Εμείς", έλεγαν, "δεν θέλουμε σοσιαλιστικό κόμμα, θέλουμε μια δημοκρατική παράταξη". "Με ποιο σκοπό; " τους ρωτούσε ο Αντρέας. "Με σκοπό να διώξουμε τον Καραμανλή, διότι έτσι θα πάρουμε μια ρεβάνς από την Αποστασία του '64" του απαντούσαν. Εκεί ήταν το στίγμα των κεντρώων, το ιδεολογικό και το πολιτικό, ότι εμείς πλέον είμαστε ένα πολιτικό κεφάλαιο του δημοκρατικού χώρου απέναντι σε μια παράταξη, τη Δεξιά, που η μισή συνεργάστηκε με τη χούντα και η άλλη μισή σιώπησε.
Ο Αντρέας είπε τότε ότι "θα φύγει ο Καραμανλής αλλά στα πλαίσια μιας ιδεολογίας, μιας στρατηγικής και ενός προγράμματος. Κι εγώ προχωρώ σε σοσιαλιστικό κόμμα". Έγιναν έντονες διαμάχες για να πάρει τον χαρακτήρα ενός σοσιαλιστικού κόμματος και να έχει τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά η Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη. Οι συζητήσεις ήταν εντονότατες. Κάναμε πηγαδάκι με τον Αντρέα κάτω από το πεύκο έξω από το σπίτι του στο Καστρί. Ήμασταν όλοι κάτω στα χαλίκια και συζητούσαμε απόψεις προς ποια πλευρά και με ποιες προϋποθέσεις μπορούσε να προχωρήσει αυτή η νέα πολιτική πρωτοβουλία που θα αναλάμβανε ο Παπανδρέου. Ήταν μια διένεξη ιστορική. Σ' αυτή τη διένεξη κάποια στελέχη που πίεζαν για μια πιο ριζοσπαστική εκδοχή δεν έγραψαν το κείμενο, όπως και δεν προσυπέγραψαν το κείμενο και μια σειρά από κεντρώους που αποχώρησαν από το Καστρί και ξαναγύρισαν στον Γεώργιο Μαύρο, στην Ένωση Κέντρου.
Ορισμένοι έμειναν στα μετόπισθεν, δεν ήρθαν καν στη Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη, όπως ο Γ. Αλευράς. Και όσοι συνέπραξαν είπαν "θα μπούμε μέσα εμείς και θα τα στρογγυλέψουμε αυτά που λέει ο Αντρέας τώρα, σε μια πορεία να διεκδικήσουμε τη διακυβέρνηση". Αυτό είναι το καθοριστικό για την 3η Σεπτέμβρη. Και γι' αυτό εγώ επί μια δεκαετία έλεγα "Να δούμε πότε θα έρθει το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση". Διότι ήταν σαφές ότι το πολιτικό προσωπικό ήταν κεντρογενούς καταβολής και το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να κυβερνήσουν τη χώρα». Το προσόν του Ανδρέα
Ο Γιώργος Κατσιφάρας διηγείται για πρώτη φορά πώς έζησε την εμπειρία της 3ης Σεπτέμβρη: «Ήμουν ο υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου. Ήταν πολλοί ενδιαφερόμενοι για το Γραφείο Τύπου, ο μακαρίτης ο Μαρούδας, ο K. Νικολάου, ο Λούης Δάνος, ο Αστέρης Στάγκος καθώς και δημοσιογράφοι. Υπήρχε μεγάλη διένεξη και ο Παπανδρέου όρισε εμένα ως υπεύθυνο Τύπου την ημέρα της Διακήρυξης. Δεν κοιμηθήκαμε καθόλου το βράδυ, γιατί το θέμα ήταν αν θα παρίσταντο όλοι αυτοί οι άνθρωποι που είχαν δώσει λόγο, αλλά δεν υπήρχε και κανένα χαρτί που υπέγραφαν. Υπήρχε δηλαδή μια ομάδα δημοκρατικών αγωνιστών διωχθέντων από τη χούντα, άνθρωποι του ΠΑΚ εξωτερικού και του ΠΑΚ εσωτερικού, νεολαίοι από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, νεολαίοι της περίφημης Γενιάς του 1-1-4 του Γεωργίου Παπανδρέου, οι οποίοι δεν ήταν βέβαιο ότι την ιστορική αυτή ημέρα θα ήταν όλοι παρόντες.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Σάκη Καράγιωργα που παρίστατο και ήταν δίπλα στον Παπανδρέου. Σημάδεψε την πολιτική ιστορία της χώρας η 3η Σεπτέμβρη. Ο Αντρέας δεν δέχτηκε, παρότι ήθελαν πολλοί βουλευτές της Ένωσης Κέντρου, να προσχωρήσουν σαν ομάδα στο ΠΑΣΟΚ. Και δεν δέχτηκε και πολλές προσωπικότητες όπως ο Θανάσης Κανελλόπουλος, με τον οποίο είχα μια προσωπική σχέση. Τον παρακάλεσα πολύ τον Αντρέα να δεχτεί τον Κανελλόπουλο και δεν τον δέχτηκε. Δεν δέχτηκε ούτε τον Μιχάλη Παπακωνσταντίνου, δυο - τρεις ανθρώπους που εγώ είχα μια αδυναμία, δεν τους δέχτηκε. Ο Θανάσης πήγε και μόνος του στο Καστρί, αλλά δεν τους δέχτηκε στο ΠΑΣΟΚ. H ονομασία είχε προαποφασιστεί, από Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα που ήταν το ΠΑΚ έγινε Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα. Είχε αποφασιστεί στη Γερμανία, όταν συγκέντρωσε εκεί τα στελέχη του ΠΑΚ εξωτερικού για να αποφασιστεί το όνομα. Όχι, δεν έφερε αντιρρήσεις ο Λιβάνης για την ονομασία, ο Αντρέας δεν λογάριαζε κανένα Λιβάνη και κανέναν Κατσιφάρα. Παπανδρέου ήταν, ποιον να λογαριάσει; Άκουγε, αλλά την απόφαση αυτός την έπαιρνε. Είχε ένα μεγάλο προσόν, να ακούει και να αποφασίζει ο ίδιος».
Όσοι έλαβαν μέρος στην ιδρυτική πράξη του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν πολλοί και κυρίως ήταν μια ανόμοια ομάδα την οποία ο παραδοσιακός πολιτικός κόσμος υποτίμησε. H προσωπικότητα του Aνδρέα Παπανδρέου, η ακτινοβολία του στην ευρύτερη δημοκρατική πρόταξη και ο ζωντανός πολιτικός λόγος του έκαναν το Κίνημα που έλαβε μόλις 13% στις πρώτες μεταπολιτευτικές εκλογές να φθάσει στην εξουσία σε επτά χρόνια και να παραμείνει πλειοψηφούσα πολιτική δύναμη ως σήμερα. Παρά τις αντιστάσεις που συναντούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε αποφασίσει ότι στις 3 Σεπτεμβρίου 1974 θα ανακοινώσει το νέο κόμμα.
H ιδρυτική διακήρυξη ήταν ήδη έτοιμη. H τελική της επεξεργασία έγινε το μεσημέρι της 2ας Σεπτεμβρίου 1974 στην τραπεζαρία του σπιτιού του Ανδρέα Παπανδρέου στο Καστρί. Ο Παπανδρέου είχε αναθέσει την επιμέλεια στον Γιάννη Ζαφειρόπουλο, βουλευτή Ηλείας του ΠΑΣΟΚ, στον καθηγητή Κλασικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Μανώλη Παπαθωμόπουλο και στον Δαμιανό Βασιλειάδη, όλοι ηγετικά στελέχη του ΠΑΚ. Τα κείμενα είχε ήδη επεξεργαστεί μια άλλη Επιτροπή που δημιουργήθηκε μια - δυο ημέρες μετά την επιστροφή του Παπανδρέου στην Αθήνα. Σε αυτή συμμετείχαν στελέχη του ΠΑΚ εξωτερικού και του ΠΑΚ εσωτερικού, όπως ο K. Λαλιώτης, ο I. Τσεκούρας, ο Αθ. Τσούρας, N. Μιχαλόπουλος και άλλοι. Μια - δυο ημέρες μετά τη συγκρότηση της Επιτροπής ήρθε και ο K. Σημίτης από τη Γερμανία.
Ο I. Τσεκούρας θυμάται ότι υπήρχε έντονη αντιπαράθεση μεταξύ των στελεχών του ΠΑΚ εξωτερικού και εσωτερικού για ιδεολογικά θέματα. Διαφώνησαν τόσο έντονα για τις εθνικοποιήσεις που τα στελέχη του ΠΑΚ εσωτερικού αποχώρησαν και εξουσιοδότησαν τον Δ. Τουλούπα να συμμετέχει στις συζητήσεις της Επιτροπής, η οποία κατέληξε σε ένα κείμενο που ονομάστηκε «Πλαίσιο Οργανωτικής Δράσης». Την 1η Σεπτεμβρίου αυτό το κείμενο το ήλεγξε ο Παπανδρέου και ανέθεσε στην τριμελή Επιτροπή να το καθαρογράψει στο Καστρί. «Καθόμασταν απέξω στην τραπεζαρία, καταλήγαμε σε κάθε τμήμα του κειμένου, το πηγαίναμε στον Παπανδρέου, το ενέκρινε και στη συνέχεια η Αγγέλα Κοκκόλα, με την παρουσία της και την ουσιαστική συμμετοχή της το δακτυλογραφούσε. Ήταν μια συναρπαστική εμπειρία» θυμάται ο Γ. Ζαφειρόπουλος.
Οι συνθήκες που βρήκε ο Παπανδρέου στο Καστρί ήταν συνθήκες απόλυτης λιτότητας. Δεν υπήρχε η δυνατότητα για άνετη διαβίωση. Το μεσημέρι της 2ας Σεπτεμβρίου η κυρά-Μαρία, η οικονόμος του Γεωργίου Παπανδρέου, ετοίμασε ωραία φασολάδα. Ο Παπανδρέου ζήτησε συγγνώμη που δεν ήταν πολυτελές το γεύμα και επιστρατεύθηκε ο Γιάννης Ζαφειρόπουλος να κατέβει στη Νέα Ερυθραία να αγοράσει φέτα και ελιές για να εμπλουτίσει το γεύμα. Το κείμενο αυτό διαμορφώθηκε τελικά στις 2 Σεπτεμβρίου το βράδυ. Τότε ανέκυψε θέμα παραγωγής φωτοτυπιών, αφού οι συνωμοτικοί κανόνες της εποχής δεν επέτρεπαν σε κανέναν από την ομάδα να φύγει με το κείμενο από το Καστρί. Τότε επιστρατεύθηκε ένα στέλεχος της Ρανκ Ζήροξ και φίλος του Παπανδρέου με μεγάλη αντιστασιακή δράση, που είχε καταδικαστεί στην υπόθεση Παναγούλη, ο Τζάνος Βαλασέλης. «Μας πήγε με μυθιστορηματικό τρόπο στα γραφεία της Ρανκ Ζήροξ, στον Πύργο Αθηνών. Το κείμενο μεταφέραμε εκεί ο Γιώργος Παπανδρέου και εγώ. Κάναμε την παραγωγή αντιτύπων και την επόμενη μέρα στηθήκαμε στο "Κινγκς Πάλας" με τον Γιώργο Παπανδρέου και μοιράζαμε στα στελέχη και στους δημοσιογράφους το κείμενο της Διακήρυξης. Αμέσως μετά το κείμενο τυπώθηκε σε ένα μικρό πράσινο βιβλίο από τον εκδοτικό οίκο "Καρανάση", με τον οποίο συνεργάστηκε εκείνα τα χρόνια το ΠΑΣΟΚ».
Οι εισηγήσεις ήταν πολλές για το όνομα. Κάποιοι έκαναν λόγο για Ελληνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα και άλλοι πρότειναν Εργατικό Κόμμα. Ορισμένοι υποστήριξαν την πρόταση Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα για την Αναγέννηση της Ελλάδας (ΠΑΣΟΚΑΕ). Αλλά υπήρξαν αντιρρήσεις καθώς κάποια στελέχη εξέφρασαν την άποψη ότι η λέξη Αναγέννηση παραπέμπει στη χούντα. Ο Γιώργος Κατσιφάρας πιστεύει ότι η ονομασία είχε προαποφασιστεί. Από Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα (ΠΑΚ) θα γινόταν Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα. Στην Επιτροπή που δημιουργήθηκε από τα στελέχη του ΠΑΚ εξωτερικού και εσωτερικού άνοιξε μεγάλη συζήτηση αν το ΠΑΣΟΚ είναι σοσιαλιστικό δημοκρατικό κίνημα ή δημοκρατικό σοσιαλιστικό κίνημα. Ο Παπανδρέου είχε βάλει ορισμένους δικούς του να υποστηρίξουν με σθεναρό τρόπο ότι τυχόν αντιπαράθεση των όρων θα δημιουργούσε την εντύπωση ότι πρόκειται για σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και αυτό δεν το ήθελε.
Ο Κώστας Σημίτης επέμενε ότι πρέπει να προηγηθεί το επίθετο «δημοκρατικό» του «σοσιαλιστικού». Ο Αντώνης Λιβάνης πρότεινε ο όρος «σοσιαλιστικό» να αντικατασταθεί με τον όρο «δημοκρατικό». Τελικά ετέθη σε ιδιότυπη ψηφοφορία το θέμα και η πλειοψηφία αποφάσισε υπέρ της άποψης του Παπανδρέου. H πρώτη δήλωση του λογότυπου του ΠΑΣΟΚ στον Άρειο Πάγο ανέφερε «Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κόμμα». Ο Παπανδρέου θα ζητήσει να τροποποιηθεί σε «Κίνημα» δύο ημέρες αργότερα, με διορθωτική δήλωση. Τις πρώτες ημέρες το νέο κόμμα θα αναφέρεται στις εφημερίδες ως ΠΣΚ. Οι μεγάλες αμφιβολίες Ο Αθ. Τσούρας, που ήταν Γραμματέας της Νεολαίας του ΠΑΚ εσωτερικού, αφηγείται πώς έζησε την 3η Σεπτέμβρη.
«Στη 1 το πρωί, όταν είχε ήδη αρχίσει να τρέχει η 3η Σεπτέμβρη ήμαστε στο Καστρί. Κοιτάζαμε κάποιες λεπτομέρειες σε σχέση με το κείμενο που θα διάβαζε ο Αντρέας την ίδια μέρα. Παρακολουθούσαμε ταυτόχρονα όλη τη συνεχή τηλεφωνική επικοινωνία του Αντρέα με τα στελέχη της παλιότερης γενιάς του ΠΑΚ και της Ένωσης Κέντρου, που διαφωνούσαν σε σχέση με την ονομασία που θα αναγγελλόταν αλλά και με αυτά που ουσία η Ιδρυτική Διακήρυξη θα έλεγε. Στη μεν ονομασία διαφωνούσαν σε σχέση με το "Σοσιαλιστικό", πίστευαν ότι είναι πολύ προχωρημένο για την Ελλάδα. Για τη λέξη "Κίνημα" το συνδύαζαν με συνειρμούς παλιότερων εποχών. Και πίστευαν κι έλεγαν στον Αντρέα Παπανδρέου ότι έπρεπε να συνεχίσουμε ουσιαστικά την Ένωση Κέντρου. Ταυτόχρονα η ίδια η ουσία της Διακήρυξης έβαζε θέματα κεντρικής διαφωνίας. Περί τη 1.30 τελείωσε αυτό το τελικό κείμενο και δόθηκε για δακτυλογράφηση. Με φώναξε ο Αντρέας. Μου λέει: "Βλέπεις τι γίνεται; Εγώ δεν πρόκειται να κάνω πίσω. Εγώ δεν ήρθα για να συνεχίσω την Ένωση Κέντρου, ήρθα να κάνω μια μεγάλη Αλλαγή. Αυτό θα ονομαστεί Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα. Κι αυτά που έλεγα στο ΠΑΚ θα τα πω και τώρα. Είμαι διατεθειμένος να ξεκινήσω μόνο με τους νεολαίους. Θα προχωρήσω μόνο με σας, μόνο με τη νεολαία, με κανέναν άλλο. Άρα λοιπόν θα πας στο ξενοδοχείο το πρωί, μία ώρα πριν ξεκινήσει η εκδήλωση, και θα επιβλέψεις ώστε, έρθουν δεν έρθουν οι παλιότεροι, η πρώτη θέση θα γεμίσει με νεολαίους. Εγώ σ' αυτούς θα μιλήσω, γιατί αυτούς θέλει ο ελληνικός λαός".
Φεύγω από 'κει κι έρχομαι στη "Σόνια", το παλιό ζαχαροπλαστείο στη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Παλιά μαζεύονταν το ΠΑΚ εκεί και από τον Αύγουστο του '74, που άρχισε πια κανονικά να προχωράει η αλλαγή, εκεί μαζευόμασταν. Πέρασα κάπου στις 2-2.30 το πρωί. Ήταν εκεί όλοι της Νεολαίας του ΠΑΚ εσωτερικού και συζητάγαμε γι' αυτά. Ο K. Λαλιώτης, ο I. Τζώρτζης, ο Οδ. Λαμπρόπουλος, ο Στ. Μανίκας, ο N. Δημόπουλος, η Μένη Μαλλιώρη, ο N. Παπασμπίρης, η Χριστίνα Κούρτη, η Κατερίνα Φιλίππου, η Μαρία Οικονομοπούλου, ο Μηνάς Σταυρακάκης, ο Γ. Κίρκος, ο Τάσος Λαμπρόπουλος, ο Μιχάλης Τσιγκρής, ο Θανάσης Αλεξόπουλος και ο Θόδωρος Χριστοδουλιάς.
Περί τις 3 το πρωί ήρθαν όλα τα μεγαλύτερα στελέχη του ΠΑΚ, ο Αντ. Λιβάνης, ο I. Χαραλαμπόπουλος, ο Τάκης Τουλούπας, ο Νίκος Βγενόπουλος και άλλοι που εκφράζουν τις αμφιβολίες τους. "Θα πληγεί η δημοκρατική παράταξη αν προχωρήσει". H τελική συζήτηση κράτησε μέχρι τα ξημερώματα. Εμείναμε στις απόψεις μας. Το πρωί πήγαμε στο ξενοδοχείο. Ο Ανδρέας ήρθε, ανέβηκε πάνω σ' ένα δωμάτιο στον πρώτο όροφο, μια συνήθεια που δεν εγκατέλειψε ποτέ σε τέτοιες περιπτώσεις. Με φώναξε. "Όλα είναι έτοιμα" του είπα. Και πραγματικά ένα τέταρτο πριν ξεκινήσει ήρθαν όλοι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. H συντριπτική πλειονότητα όσων συγκεντρώθηκαν στο "Κινγκς Πάλας" ήταν άνθρωποι που προέρχονταν από το ΠΑΚ. Άνθρωποι που πέρα από τον αγώνα για τη δημοκρατία και την ελευθερία είχαν συγκεκριμένες ιδεολογικοπολιτικές αντιλήψεις. Το ΠΑΚ δεν ήταν μόνο μια αντιστασιακή οργάνωση, ήταν και μια πολιτική οργάνωση».
Χάσμα υπήρχε ανάμεσα στα κορυφαία στελέχη της Ένωσης Κέντρου και στους νέους «με τα μαλλιά και τα γένια» που προωθούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ. Ο Γιάννης Ζαφειρόπουλος θυμάται: «Την 1η Σεπτέμβρη ο Παπανδρέου κάλεσε τα σημαντικά κοινοβουλευτικά στελέχη της Ένωσης Κέντρου στο Καστρί για να τους ανακοινώσει το πολιτικό πλαίσιο της Διακήρυξης και να τους ενημερώσει για τη δημιουργία του νέου πολιτικού φορέα, του ΠΑΣΟΚ. Εκεί μαζεύτηκαν όλοι με προεξάρχοντα τον Γιάννη Αλευρά, ο οποίος έπαιζε ένα πολύ σημαντικό ρόλο επιρροής στα στελέχη της Ένωσης Κέντρου και είχε αυξημένο κύρος. Ο Παπανδρέου ζήτησε από εμένα να εκτελέσω χρέη γραμματέως στη συνάντηση και εγώ εμφανίστηκα με τα γένια, τα μαλλιά, το αμπέχονό μου, την επαναστατική μου αμφίεση της εποχής!
Τότε λέει ο Αντρέας: "Μπορούμε σε λίγο να ξεκινήσουμε. Ήρθε ο Γιάννης Ζαφειρόπουλος, που θα είναι ο γραμματέας της συνάντησης και ο οποίος θα αντιμετωπίσει στην Ηλεία τον Θανάση Κανελλόπουλο". Έτσι εξίσωνε την πολιτική παρουσία ενός άγνωστου και νεότατου στελέχους του ΠΑΚ με την παρουσία του Θανάση Κανελλόπουλου, ο οποίος ήταν ιστορικό στέλεχος της Ένωσης Κέντρου, σπουδαίος πολιτικός, εγκρατής πολυεπιστήμονας και δημοσιογράφος. Αιφνιδιάστηκαν όλοι, γύρισε ο Αλευράς στον νεαρό με τα γένια και του λέει: "Σε παρακαλώ, μικρέ, ποιος είναι ο Γιάννης Ζαφειρόπουλος;". Κι εκείνος του απαντάει σεμνά: "Εγώ είμαι, κύριε Αλευρά". Παραλίγο να λιποθυμήσουν οι άνθρωποι και ο Αλευράς το διηγείτο ως τον θάνατό του ως ανέκδοτο».
Ο Πέτρος Λάμπρου θυμάται ότι ο Παπανδρέου αγωνιούσε για το αν θα ερχόταν στο «Κινγκς Πάλας» την 3η Σεπτέμβρη ο Γιάννης Αλευράς. «Κατέβα στην έξοδο του ξενοδοχείου και μόλις δεις τον Αλευρά να έρχεται να με ειδοποιήσεις αμέσως» του είπε. Κατέβηκε ο Πέτρος Λάμπρου και στάθηκε στο ισόγειο, μπροστά στο πεζοδρόμιο, παραμονεύοντας την άφιξη του Αλευρά. Πέρασαν πέντε - δέκα λεπτά και δεν εμφανιζόταν. Στα είκοσι λεπτά και ενώ άκουγε από μέσα ότι η εκδήλωση ξεκινούσε ο Λάμπρου άρχισε να ανυπομονεί. «Θα χάσω κι εγώ τη Διακήρυξη» σκέφτηκε, ανέβηκε τρέχοντας και μπήκε στην αίθουσα. Ο Γιάννης Αλευράς δεν ήρθε εκείνη την ημέρα στη Διακήρυξη.
Ο Στέφανος Τζουμάκας θυμάται ακόμη τις συζητήσεις που προηγήθηκαν της 3ης Σεπτέμβρη. «Όταν ήρθε ο Ανδρέας Παπανδρέου και πήγαμε στο αεροδρόμιο και στη συνέχεια πήγαμε στο Καστρί, άρχισαν ήδη οι πρώτες διαφοροποιήσεις. Έχει σημασία με ποιους συνέφαγε ο Ανδρέας εκείνο το βράδυ. Από εκεί άρχισαν οι συζητήσεις ποιο θα είναι το ηγετικό πολιτικό πλαίσιο. Μετά άρχισαν οι συζητήσεις στη βάση ενός κειμένου που υπήρχε από το ΠΑΚ, που ήταν ένα σχέδιο για την ίδρυση ενός νέου ριζοσπαστικού κινήματος στην Ελλάδα. Επ' αυτού του σχεδίου υπήρχαν πολλές και διαφορετικές απόψεις, γιατί ήταν πολλά και διαφορετικά τα ρεύματα που εξέφραζαν οι άνθρωποι που πλαισίωναν την ιδέα ίδρυσης ενός ριζοσπαστικού κόμματος.
Σχηματοποιήθηκαν σε δύο βασικές συνιστώσες. H μία ήταν όλες οι δυνάμεις οι ριζοσπαστικές, οι αντιστασιακές οι ανατρεπτικές, που ήθελαν ένα σοσιαλιστικό κόμμα. Από την άλλη ήταν δυνάμεις αντιδικτατορικές, που δεν ήθελαν ένα ριζοσπαστικό σοσιαλιστικό κόμμα αλλά ένα δημοκρατικό κόμμα να δικαιώσουν τους αγώνες μιας εποχής. Και τότε υπήρχε το θέμα σοσιαλιστικό κόμμα ή όχι. Όσοι εξέφραζαν την παλιά Ένωση Κέντρου είπαν όχι σοσιαλιστικό κόμμα. "Αυτά, Αντρέα, είναι επικίνδυνα, είναι πρόωρα, είναι αδιανόητα για μας" του έλεγαν. "Εμείς", έλεγαν, "δεν θέλουμε σοσιαλιστικό κόμμα, θέλουμε μια δημοκρατική παράταξη". "Με ποιο σκοπό; " τους ρωτούσε ο Αντρέας. "Με σκοπό να διώξουμε τον Καραμανλή, διότι έτσι θα πάρουμε μια ρεβάνς από την Αποστασία του '64" του απαντούσαν. Εκεί ήταν το στίγμα των κεντρώων, το ιδεολογικό και το πολιτικό, ότι εμείς πλέον είμαστε ένα πολιτικό κεφάλαιο του δημοκρατικού χώρου απέναντι σε μια παράταξη, τη Δεξιά, που η μισή συνεργάστηκε με τη χούντα και η άλλη μισή σιώπησε.
Ο Αντρέας είπε τότε ότι "θα φύγει ο Καραμανλής αλλά στα πλαίσια μιας ιδεολογίας, μιας στρατηγικής και ενός προγράμματος. Κι εγώ προχωρώ σε σοσιαλιστικό κόμμα". Έγιναν έντονες διαμάχες για να πάρει τον χαρακτήρα ενός σοσιαλιστικού κόμματος και να έχει τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά η Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη. Οι συζητήσεις ήταν εντονότατες. Κάναμε πηγαδάκι με τον Αντρέα κάτω από το πεύκο έξω από το σπίτι του στο Καστρί. Ήμασταν όλοι κάτω στα χαλίκια και συζητούσαμε απόψεις προς ποια πλευρά και με ποιες προϋποθέσεις μπορούσε να προχωρήσει αυτή η νέα πολιτική πρωτοβουλία που θα αναλάμβανε ο Παπανδρέου. Ήταν μια διένεξη ιστορική. Σ' αυτή τη διένεξη κάποια στελέχη που πίεζαν για μια πιο ριζοσπαστική εκδοχή δεν έγραψαν το κείμενο, όπως και δεν προσυπέγραψαν το κείμενο και μια σειρά από κεντρώους που αποχώρησαν από το Καστρί και ξαναγύρισαν στον Γεώργιο Μαύρο, στην Ένωση Κέντρου.
Ορισμένοι έμειναν στα μετόπισθεν, δεν ήρθαν καν στη Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη, όπως ο Γ. Αλευράς. Και όσοι συνέπραξαν είπαν "θα μπούμε μέσα εμείς και θα τα στρογγυλέψουμε αυτά που λέει ο Αντρέας τώρα, σε μια πορεία να διεκδικήσουμε τη διακυβέρνηση". Αυτό είναι το καθοριστικό για την 3η Σεπτέμβρη. Και γι' αυτό εγώ επί μια δεκαετία έλεγα "Να δούμε πότε θα έρθει το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση". Διότι ήταν σαφές ότι το πολιτικό προσωπικό ήταν κεντρογενούς καταβολής και το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να κυβερνήσουν τη χώρα». Το προσόν του Ανδρέα
Ο Γιώργος Κατσιφάρας διηγείται για πρώτη φορά πώς έζησε την εμπειρία της 3ης Σεπτέμβρη: «Ήμουν ο υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου. Ήταν πολλοί ενδιαφερόμενοι για το Γραφείο Τύπου, ο μακαρίτης ο Μαρούδας, ο K. Νικολάου, ο Λούης Δάνος, ο Αστέρης Στάγκος καθώς και δημοσιογράφοι. Υπήρχε μεγάλη διένεξη και ο Παπανδρέου όρισε εμένα ως υπεύθυνο Τύπου την ημέρα της Διακήρυξης. Δεν κοιμηθήκαμε καθόλου το βράδυ, γιατί το θέμα ήταν αν θα παρίσταντο όλοι αυτοί οι άνθρωποι που είχαν δώσει λόγο, αλλά δεν υπήρχε και κανένα χαρτί που υπέγραφαν. Υπήρχε δηλαδή μια ομάδα δημοκρατικών αγωνιστών διωχθέντων από τη χούντα, άνθρωποι του ΠΑΚ εξωτερικού και του ΠΑΚ εσωτερικού, νεολαίοι από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, νεολαίοι της περίφημης Γενιάς του 1-1-4 του Γεωργίου Παπανδρέου, οι οποίοι δεν ήταν βέβαιο ότι την ιστορική αυτή ημέρα θα ήταν όλοι παρόντες.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Σάκη Καράγιωργα που παρίστατο και ήταν δίπλα στον Παπανδρέου. Σημάδεψε την πολιτική ιστορία της χώρας η 3η Σεπτέμβρη. Ο Αντρέας δεν δέχτηκε, παρότι ήθελαν πολλοί βουλευτές της Ένωσης Κέντρου, να προσχωρήσουν σαν ομάδα στο ΠΑΣΟΚ. Και δεν δέχτηκε και πολλές προσωπικότητες όπως ο Θανάσης Κανελλόπουλος, με τον οποίο είχα μια προσωπική σχέση. Τον παρακάλεσα πολύ τον Αντρέα να δεχτεί τον Κανελλόπουλο και δεν τον δέχτηκε. Δεν δέχτηκε ούτε τον Μιχάλη Παπακωνσταντίνου, δυο - τρεις ανθρώπους που εγώ είχα μια αδυναμία, δεν τους δέχτηκε. Ο Θανάσης πήγε και μόνος του στο Καστρί, αλλά δεν τους δέχτηκε στο ΠΑΣΟΚ. H ονομασία είχε προαποφασιστεί, από Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα που ήταν το ΠΑΚ έγινε Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα. Είχε αποφασιστεί στη Γερμανία, όταν συγκέντρωσε εκεί τα στελέχη του ΠΑΚ εξωτερικού για να αποφασιστεί το όνομα. Όχι, δεν έφερε αντιρρήσεις ο Λιβάνης για την ονομασία, ο Αντρέας δεν λογάριαζε κανένα Λιβάνη και κανέναν Κατσιφάρα. Παπανδρέου ήταν, ποιον να λογαριάσει; Άκουγε, αλλά την απόφαση αυτός την έπαιρνε. Είχε ένα μεγάλο προσόν, να ακούει και να αποφασίζει ο ίδιος».
Κυριακή 11 Ιουλίου 2010
Σαν Σήμερα!!!
Ο Ανδρέας Γ. Παπανδρέου (5 Φεβρουαρίου 1919 – 23 Ιουνίου 1996) ήταν έλληνας πολιτικός, πρόεδρος και ιδρυτής του ΠΑΚ και αργότερα του ΠΑ.ΣΟ.Κ., του οποίου η ιδρυτική διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη συμπυκνώνεται στο τρίπτυχο «Εθνική Ανεξαρτησία - Λαϊκή Κυριαρχία - Κοινωνική Απελευθέρωση». Διατέλεσε πρωθυπουργός τις περιόδους 1981-1989 και 1993-1996. Ήταν γιος του επίσης πρώην πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου, ο οποίος ήταν γνωστός και ως «Γέρος της Δημοκρατίας». Μητέρα του ήταν η Σοφία Μινέικο. O γιος του Γεώργιος Παπανδρέου (νεότερος) είναι από το 2004 έως σήμερα πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και πρωθυπουργός της Ελλάδας απο το 2009.
Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010
Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010
ΓΙΑ ΤΑ 14 ΧΡΟΝΙΑ
ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ
ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΠΑΣΟΚ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗΣ ΣΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΗΝ Ν.Ε ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΠΑΣΟΚ ΒΟΡΕΙΑΣ ΑΘΗΝΑΣ ΣΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΕΙ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΕ ΘΕΜΑ
14 ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΗΓΕΤΗ ΠΙΟ ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ ΠΑΡΑ ΠΟΤΕ...
14 ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΗΓΕΤΗ ΠΙΟ ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ ΠΑΡΑ ΠΟΤΕ...
Τετάρτη, 30 Ιουνίου 2010
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΗΜΟΥ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗΣ
Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010
Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ
ΠΡΟ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ
Το ΠΑΚ δημιουργήθηκε στην περίοδο της δικτατορικής διακυβέρνησης και αφού ο Ανδρέας Παπανδρέου βγήκε εκτός Ελλάδος οι ομάδες του ΠΑΚ ήταν οι πιο κάτω :
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Στοκχόλμη, Νοέμβριος 1968
- «ΠΑΚ Αγγλίας» με υπεύθυνο τον καθηγητής Γ Γιαννόπουλος που ο Ανδρέας δεν τον συμπαθούσε τον απομάκρυνε το 1971 με αφορμή την επίσκεψή του στο Ισραήλ για ένα συνέδριο, ο καθηγητής Γιαννόπουλος βοήθησε την Βάσω Παπανδρέου να πάρει το διδακτορικό της στο Πανεπιστήμιο Ρέντινγκ, στην θέση του ορίστηκε ο Κ Κουλούρης με συστατική επιστολή του Α Λιβάνη, το «ΠΑΚ Αγγλίας» είχε τους πιο κάτω Κ Κουλούρη, Α Ξερικός , Μ Καφετζόπουλος, Ι Ζαφειρόπουλος (φωτεινός) .
- «Φίλοι του ΠΑΚ» που μετείχαν ο Β Σακόπουλος , Κ Κλώντζας , δύο αεροσυνοδοί της Ολυμπιακής η Μαρίνα και η Μαριάννα, Θ Κατσανέβας, Ι Δραγασάκης.
- «ΠΑΚ Γερμανίας» με επικεφαλής τους Α Τσοχατζόπουλο , Ι Τσεκούρα , Κ Σημίτη.
- «Φίλοι του ΠΑΚ» από το Βερολίνο Συμμετείχαν οι Κ Τζίμας , Γ Τσουγιόπουλος , Τ Μουζάκης .και
Το ΠΑΚ αυτοδιαλύθηκε στις 6/8/1974 στο Εθνικό Συμβούλιο που έγινε στο Βίντερτουρ της Ελβετίας που συμμετείχαν 80 άτομα, εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι πολλοί ήθελαν να συνεχιστεί ο «εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας του ΠΑΚ».
ΜΕΤΑ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ
Στις αρχές Οκτωβρίου 1974 υπογράφτηκε «πρωτόκολλο ενοποίησης του ΠΑΚ με την «Δημοκρατική Άμυνα». Η ίδρυση του ΠΑΣΟΚ έγινε 3/9/1974 και ο Α Παπανδρέου όπως είπε ο Κ Νικολάου «Ο Α Παπανδρέου θέλει να είναι πρώτος μεταξύ ίσων», το πρώτο όνομα ήταν «Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κόμμα» και ο Μ Γαργαλάκος στον Πειραιά τον προσφώνησε « Καλωσορίζουμε τον προσωρινό πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ», το κίνημα στην αρχή το αποκαλούσαν ΠΣΚ, ο όρος ΠΑΣΟΚ καθιερώθηκε από τον Σ Ψυχάρη στο «Βήμα».
Το ΠΑΣΟΚ επανιδρύθηκε στις 8-10 Ιουλίου 1977 μετά την σταδιακή απομάκρυνση των πάντων και έφτασε στο σημείο να πει κάποτε ο Σ Τζουμάκας στον Α Παπανδρέου «Πρόεδρε , μήπως είσαι ΚΟΔΗΣΟ;», έτσι στο ΠΑΣΟΚ παρουσιάστηκαν οι πιο κάτω ομάδες:
- «Φίλοι του ΠΑΚ» που μετείχαν ο Β Σακόπουλος , Κ Κλώντζας , δύο αεροσυνοδοί της Ολυμπιακής η Μαρίνα και η Μαριάννα, Θ Κατσανέβας, Ι Δραγασάκης.
- «ΠΑΚ Γερμανίας» με επικεφαλής τους Α Τσοχατζόπουλο , Ι Τσεκούρα , Κ Σημίτη.
- «Φίλοι του ΠΑΚ» από το Βερολίνο Συμμετείχαν οι Κ Τζίμας , Γ Τσουγιόπουλος , Τ Μουζάκης .και
- «ΠΑΚ Ιταλίας» κλπ....
ΜΕΤΑ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ
Στις αρχές Οκτωβρίου 1974 υπογράφτηκε «πρωτόκολλο ενοποίησης του ΠΑΚ με την «Δημοκρατική Άμυνα». Η ίδρυση του ΠΑΣΟΚ έγινε 3/9/1974 και ο Α Παπανδρέου όπως είπε ο Κ Νικολάου «Ο Α Παπανδρέου θέλει να είναι πρώτος μεταξύ ίσων», το πρώτο όνομα ήταν «Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κόμμα» και ο Μ Γαργαλάκος στον Πειραιά τον προσφώνησε « Καλωσορίζουμε τον προσωρινό πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ», το κίνημα στην αρχή το αποκαλούσαν ΠΣΚ, ο όρος ΠΑΣΟΚ καθιερώθηκε από τον Σ Ψυχάρη στο «Βήμα».
Το ΠΑΣΟΚ επανιδρύθηκε στις 8-10 Ιουλίου 1977 μετά την σταδιακή απομάκρυνση των πάντων και έφτασε στο σημείο να πει κάποτε ο Σ Τζουμάκας στον Α Παπανδρέου «Πρόεδρε , μήπως είσαι ΚΟΔΗΣΟ;», έτσι στο ΠΑΣΟΚ παρουσιάστηκαν οι πιο κάτω ομάδες:
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Διακήρυξη της 3ης Σεπτεμβρίου και το σύνθημα «εθνική ανεξαρτησία - λαϊκή κυριαρχία - κοινωνική απελευθέρωση»
- «Δυαρχία» το ΠΑΣΟΚ μέχρι την απομάκρυνση του Σ Καράγιωργα είχε καθεστώς της δυαρχίας Σ Καράγιωργα- Α Παπανδρέου
- «ΠΑΣΟΚ Β» αυτή η ομάδα ήταν η επαναστατικότερη και ήθελε ημιπαρανομία μηχανισμό αρχηγός της ήταν ο καθηγητής Ι Τσεκούρας. Διαλύθηκε και τα μέλη του διαγράφτηκαν.
- «Τρία Ταυ» είναι οι Τζουβάνος, Τσάκας, Τζίολας
- «Ομάδα Αρσένη» μετείχαν Ι Παπαμιχαήλ κα
- «Ομάδα Δασκαλάκη» που μετείχαν οι Λ Κανελλόπουλος, Χ Πρωτόπαπας, Γ Ραυτόπουλος, Χ Λιακόπουλος κα
- «Ομάδα Σπυρόπουλου»
- «Ομάδα των επτά» με τους Σπυρόπουλο, Χ Κοκκινοβασίλη , Η Παναγιωταρόπουλου, Κ Μπακιρτζή, Δ Πιπεργιάς, Π Κελαίδης, Ι Παπαπμιχαήλ πολλοί από αυτούς όταν διαγράφτηκαν έφτιαξαν την ΣΣΕΚ κάτι σαν συνδικαλιστικό κόμμα.
- «Ομάδα Ραυτόπουλου»
- Ο Σ Παναγούλης δημιούργησε την ΕΣΠΕ που συνεργάστηκε με τον Συνασπισμό και μετά ζήτησε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ.
- «Ομάδα Αλευρά» που κατά περιόδους είχαν ενταχθεί οι μισοί βουλευτές.
- «Ομάδα των λιβανέζων» η ομάδα αυτή του Λιβάνη ήταν ισχυρή και αποτελούσε τον προθάλαμο για την υπουργοποίηση.
- «Κοινοβουλευτικό ΠΑΣΟΚ»
- «Ομάδα Γεννηματά»
- Το «κυρίως ΠΑΣΟΚ» μέχρι το 1990 ήταν ένας κυλιόμενος χώρος που βρισκόντουσαν τα «παιδιά του Ανδρέα».
- «Ομάδα του Ακη»
- «Ομάδα των Ιταλών» με τους Ι Νάο, Χ Κηπουρό, Δ Παιπουτλίδη, Κ Ασλάνη Δ Βουνάτσο κα
- «Ομάδα των λοχαγών» μετά το 1985 με τους Δ Ρέππα, Χ Καστανίδη, Θ Τσουκάτο κα
- «Ομάδα ΕΓΕ» ήταν η ομάδα της Μαργαρίτας Παπανδρέου και ειρωνικά τις έλεγαν ΕΓΕς (κατσίκες).
- «Σιωπηρή μειοψηφία»
- "Ομάδα των τεσσάρων" Κ Σημίτης, Π Αυγερινός κα
- «Ομάδα Σημίτη»
- «Το κόμμα του Άκη».
- "Η Τρόικα" που θα διαλυθεί τέλος 1985.
- «Κλίμα Σημίτη» με τους Χ Καστανίδη, Β Κεδίκογλου, Η Παπαδόπουλο κα.
- Ο Δ Τσοβόλας δημιούργησε το ΔΗΚΚΙ Δημοκρατικό Κοινωνικό Κίνημα που είχε μια καλή πορεία.
- Η «Ομάδα των τεσσάρων» ή «συμμορία των τεσσάρων» το 1985 Βάσω Παπανδρέου, Σημίτης, Πάγκαλος, Αρσένης.
- Η «παραεξουσία της Εκάλης»
ΦΩΤΟΓΡΑΦΕΙΑ : Ο Ανδρέας του τέλους.
- Στο Ωνάσειο δημιουργήθηκαν Κέντρα
Α) Της Δ Λιάνης
Β) Της οικογένειάς του Ανδρέα Παπανδρέιου
Γ) Του Λιβάνη
Δ) Του Π Λάμπρου
Ε) Του Κ Λαλιώτη
ΣΤ) Των γιατρών.
- Οι «Προεδρικοί» ή «μιμίκοι»
- Η «Ομάδα των επτά» Πάγκαλος, Βάσω Παπανδρέου, Αυγερινός, Μανίκας, Πρωτόπαπας, Παπαιωάννου, Τσουκάτος
- Του «πρωινού καφέ»
- Του «σημιτικού κύκλου» ή «ατσαλάκωτοι»
Θα πρέπει να πούμε ότι στις ομάδες αυτές συμμετείχαν ταυτόχρονα και οι ίδιοι άνθρωποι ανάλογα τις συγκυρίες, τα συμφέροντα και τις εποχές, έτσι κάποτε είπε ο Σ Τζουμάκας «Τι είναι το ΠΑΣΟΚ; Μια συνεργασία κομμάτων!». (κόμμα= κομμάτι, μέρος, τμήμα, ομάδα).
Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010
Σάββατο 12 Ιουνίου 2010
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ !!!!!!!!!!!!!!!!!
ΤΗΣ
ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ
Δεν μπορούμε να πάμε μπροστά αν δεν πατάμε
στις ρίζες μαςστις αρχές και στις αξίες μας
Την Κυριακή 27 Ιουνίου του 2010
Πανελλαδική Σύσκεψη Στελεχών, στο Ξενοδοχείο Imperial
(Πλατεία ΚαραΪσκάκη), στις 09:30 π.μ.
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΟΥΜΕ - ΣΥΖΗΤΟΥΜΕ -ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ
Την Κυριακή 27 Ιουνίου του 2010
Πανελλαδική Σύσκεψη Στελεχών, στο Ξενοδοχείο Imperial
(Πλατεία ΚαραΪσκάκη), στις 09:30 π.μ.
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΟΥΜΕ - ΣΥΖΗΤΟΥΜΕ -ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ
Τετάρτη 21 Απριλίου 2010
Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010
Η ίδρυση του ΠΑΚ
Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010
Ο ΗΓΕΤΗΣ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ
Ανδρέας Παπανδρέου......
ΟΑΝΔΡΕΑΣ Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ (5 Φεβρουαρίου 1919 – 23 Ιουνίου 1996) ήταν έλληνας πολιτικός, πρόεδρος και ιδρυτής του ΠΑΚ και αργότερα του ΠΑ.ΣΟ.Κ, του οποίου η ιδρυτική διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη συμπυκνώνεται στο τρίπτυχο «Εθνική Ανεξαρτησία – Λαϊκή Κυριαρχία – Κοινωνική Απελευθέρωση». Διατέλεσε πρωθυπουργός τις περιόδους 1981-1989 και 1993-1996. Ήταν γιος του επίσης πρώην πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου, ο οποίος ήταν γνωστός και ως «Γέρος της Δημοκρατίας». Μητέρα του ήταν η Σοφία Μινέικο. O γιος του Γεώργιος Παπανδρέου (νεότερος) είναι από το 2004 έως σήμερα πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και πρωθυπουργός της Ελλάδας απο το 2009.
Η ίδρυση του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος
Ο Ανδρέας Παπανδρέου αντιμετώπισε αρχικά με πολλή δυσπιστία τη Μεταπολίτευση της 24ης Ιουλίου 1974 και έλαβε την απόφαση να επιστρέψει στην Ελλάδα μόλις στα μέσα Αυγούστου. Αμέσως όμως δραστηριοποιήθηκε με αποτέλεσμα μέσα σε λίγες μόνο εβδομάδες να παρουσιάσει τις θέσεις του για την ίδρυση ενός νέου κόμματος. Στις 3 Σεπτεμβρίου του 1974, σε μία από τις αίθουσες του ξενοδοχείου «Kίνγκ Πάλας», ο Ανδρέας Παπανδρέου ανακοίνωσε την ίδρυση του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος με την γνωστή «Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη» όπως έχει επικρατήσει να λέγεται από τότε. Η επιμέλεια της διακήρυξης είχε ανατεθεί από τον ίδιο τον Παπανδρέου στα ηγετικά στελέχη του Π.Α.Κ. Ιωάννη Ζαφειρόπουλο, σημερινό βουλευτή ν. Ηλείας, στον καθηγητή πανεπιστημίου Μανώλη Παπαθωμόπουλο και στον Δαμιανό Βασιλειάδη, ενώ ένα μεγάλο μέρος της διακήρυξης γράφτηκε από τον Κώστα Σημίτη. Παρόντες στην ανακοίνωση της διακήρυξης ήταν στελέχη του ΠΑΚ, αγωνιστές διωχθέντες από τη χούντα, νεολαίοι από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και νεολαίοι της Γενιάς του 1-1-4. Στην διακήρυξη αναγράφονταν οι λόγοι ίδρυσης και οι βασικές θέσεις του κινήματος.
Από τη Μεταπολίτευση στην «Αλλαγή»
Οδηγεί το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές της 17 Νοεμβρίου του 1974 όπου λαμβάνει 13,58% των ψήφων και εκλέγει 12 βουλευτές. Είναι η περίοδος που κυριαρχεί η αντι-αμερικανική και αντι-ΝΑΤΟϊκή χροιά στην πολιτική του. Παράλληλα καθίσταται ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ (κάτι στο οποίο συνέβαλαν και οι διαγραφές διαφωνούντων από το Κόμμα).
Στις 11 Δεκεμβρίου 1974 ο Kων. Kαραμανλής λέει στη Bουλή το περίφημο H Eλλάς ανήκει εις την Δύσιν. Ο Παπανδρέου του απαντά με το H Eλλάς ανήκει εις τους Έλληνας.
Στις εκλογές της 20 Δεκεμβρίου 1977 οδηγεί το ΠΑΣΟΚ στην αξιωματική αντιπολίτευση, λαμβάνοντας το 25,34% των ψήφων και εκλέγοντας 93 βουλευτές.
Η επιστροφή στην εξουσία και το τέλος
Στις πρόωρες εκλογές της 10ης Οκτωβρίου του 1993, ο Ανδρέας Παπανδρέου, απαλλαγμένος πλέον από τις κατηγορίες, επιστρέφει στην εξουσία με άνετη πλειοψηφία της ταξης του 47%.Με πληθος οικονομικων κινησεων βελτιωνεται η οικονομια μπαινοντας ετσι ουσιαστικα σε πορεια προς την ΟΝΕ.
Όμως, η περιπέτεια του σκανδάλου Κοσκωτά και η πολιτική ένταση των περασμένων χρόνων έχουν επιβαρύνει πλέον σοβαρά την υγεία του και τον Νοέμβριο του 1995 εισάγεται εσπευσμένα στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο με σοβαρά προβλήματα υγείας. Οι πιέσεις που του ασκούνται τον αναγκάζουν να υπογράψει τον Ιανουάριο του 1996 την παραίτησή του, δηλώνοντας ότι τα προβλήματα της χώρας δεν μπορούν να περιμένουν.Αποσύρεται απο την πολιτική στις αρχές του 1996.
Στις 23 Ιουνίου 1996 ο Ανδρέας Παπανδρέου πεθαίνει μετά από οξύ ισχαιμικό επεισόδιο στο σπίτι του στην Εκάλη. Κηδεύεται στις 26 Ιουνίου 1996 με τιμές αρχηγού κράτους και μέσα σε πλήθος κόσμου.
Διαβάστε Περισσότερα Εδώ...
Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010
Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΖΗΤΑΕΙ !!!
Σύγκλιση τους Εθνικού Συμβουλίου
Πρόεδρο ΠΑΣΟΚ
Ιπποκράτους 22 Αθήνα 10680
Αθήνα, 3 Φεβρουαρίου 2010
Σύντροφε Πρόεδρε,Φίλε Γιώργο,
Θα παρακαλούσα να συγκαλούσες το Πολιτικό Συμβούλιο για να συζητήσουμε τις τελευταίες εξελίξεις
Χαιρετισμούς
Παντελής Οικονόμου
Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΠΟΥ ΕΚΦΡΑΖΕΙ
ΔΗΛΩΣΗ Γ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ,
03/02/10
03/02/10
Σήμερα είναι μια μέρα χαρμολύπης.
Η χαρά μας είναι ότι επανεκλέγεται ένας έντιμος πολιτικός και επιστήθιος φίλος του Ανδρέα Παπανδρέου στην προεδρεία της Δημοκρατίας.
Η λύπη μας είναι ότι εφαρμόζεται η πιο σκληρή και ανελέητη νεοφιλελεύθερη πολιτική από το 1974 και μετά και μάλιστα χωρίς να φαίνεται διέξοδο στην κρίση.
Δεν φανταζότανε κανένας ότι το “πτωχεύσαμεν” του κ. Καραμανλή θα το πλήρωναν οι συνταξιούχοι, οι μισθωτοί, οι αγρότες, οι μικρομεσαίοι και οι άνεργοι.
Όταν ο ελληνικός λαός στενάζει και οι τραπεζίτες χαίρονται, λυπάμαι αλλά κάτι δεν πάει καλά.
Ο Πρωθυπουργός πρέπει να αφουγκραστεί τη κοινωνία περισσότερο παρά τις φωνές των συνεργατών του.
Επιτέλους, ένας σοσιαλιστής !!!
Που δεν είναι σοσιαληστής και λέει τα σύκα σύκα!
Σκληρός ο Τζουμάκας για τα νέα μέτρα...
Το πρώτο από τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που διαφοροποιήθηκε δημοσίως από τα νέα οικονομικά μέτρα, αμφισβητώντας ότι κινούνται στη σωστή κατεύθυνση, ήταν ο Στέφανος Τζουμάκας. Μίλησε για προσπάθειες "δεξιών κύκλων" να εφαρμόσουν "μονεταριστικές πολιτικές", για "κινδυνολογία που γίνεται εδώ και καιρό μέσα και από τα τηλεοπτικά κανάλια περί δήθεν κινδύνου χρεοκοπίας της χώρας" και "προθεσμιών από την Ευρ. Ένωση", στράφηκε κατά των Τραπεζών και των "ολίγων του πλούτου", είπε ότι το πρόβλημα της οικονομίας δεν έχει να κάνει "μόνο με το χρέος και το έλλειμμα", ότι χρειάζεται να δοθεί "άμεση προτεραιότητα στην ανάπτυξη και τη ρευστότητα" και κυρίως τόνισε ότι για την αντιμετώπιση του δημοσιονομικού σκέλους της κρίσης χρειάζεται "δίκαιη μείωση των δαπανών και δίκαιη αύξηση των εσόδων" τηρώντας ταυτόχρονα στάση αναμονής για το φορολογικό νομοσχέδιο...
Το πρώτο από τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που διαφοροποιήθηκε δημοσίως από τα νέα οικονομικά μέτρα, αμφισβητώντας ότι κινούνται στη σωστή κατεύθυνση, ήταν ο Στέφανος Τζουμάκας. Μίλησε για προσπάθειες "δεξιών κύκλων" να εφαρμόσουν "μονεταριστικές πολιτικές", για "κινδυνολογία που γίνεται εδώ και καιρό μέσα και από τα τηλεοπτικά κανάλια περί δήθεν κινδύνου χρεοκοπίας της χώρας" και "προθεσμιών από την Ευρ. Ένωση", στράφηκε κατά των Τραπεζών και των "ολίγων του πλούτου", είπε ότι το πρόβλημα της οικονομίας δεν έχει να κάνει "μόνο με το χρέος και το έλλειμμα", ότι χρειάζεται να δοθεί "άμεση προτεραιότητα στην ανάπτυξη και τη ρευστότητα" και κυρίως τόνισε ότι για την αντιμετώπιση του δημοσιονομικού σκέλους της κρίσης χρειάζεται "δίκαιη μείωση των δαπανών και δίκαιη αύξηση των εσόδων" τηρώντας ταυτόχρονα στάση αναμονής για το φορολογικό νομοσχέδιο...* Πολιτικοί σαν τον Τζουμάκα δεν βρίσκονται "ούτε κατά λάθος" ή "συμπτωματικά" σε λίστες του Χριστοφοράκου και της Siemens... Γι' αυτό πληρώνει το τίμημα να είναι ελεύθερος και να εκφράζει πολιτική άποψη!
Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010
Καλή επιτυχία σύντροφε Πάνο!
Ανακούφιση προκαλεί στους εργαζόμενους στα ΕΛΤΑ η είδηση που "κυκλοφορεί", πως θα τοποθετηθεί επικεφαλής στα ΕΛΤΑ το ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ Πάνος Βουρνάς.
Ο Πάνος Βουρνάς έχει πίσω του την ιστορική διαδρομή του ΠΑΣΟΚ. Στέλεχος του ΠΑΚ Ιταλίας, ήταν μαζί με τον καθηγητή Χρήστο Στρεμμένο και άλλους αγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα, ο άνθρωπος που λειτούργησε τον παράνομο ραδιοσταθμό του Πανελλήνιου Απελευθερωτικού Κινήματος!Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010
«Θα βάλουμε τάξη στο σπίτι μας»
Δήλωσε ο Γιώργος Παπανδρέου από το βήμα του Συμβουλίου της Ευρώπης, αναφερόμενος στην κατάσταση της ελληνικής οικονομίας.
Στην αρχή της ομιλίας του, ο κ. Παπανδρέου αναφέρθηκε εκτενώς σε θέματα παγκοσμιοποίησης και στο ρόλο της Ευρώπης, αλλά και την τύχη των μικρών χωρών στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.
«Η ΕΕ έχει έργο μπροστά της: να εξανθρωπίσει, να εκδημοκρατήσει την παγκοσμιοποίηση».
Παράλληλα, θετική ψήφο για τη χώρα, χαρακτήρισε ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου τη σύναψη του πενταετούς κοινοπρακτικού δανείου των 5 δισ. ευρώ, παρά το γεγονός, όπως ανέφερε, ότι ο δανεισμός ήταν ακριβός.
Αναφερόμενος στις αγροτικές κινητοποιήσεις, ο Πρωθυπουργός υπογράμμισε ότι ο αγροτικός τομέας περνά μια βαθιά κρίση και γι' αυτό είναι δύσκολη η επίλυση όλων των προβλημάτων που έχουν σωρευτεί.
Μακάρι, τόνισε, να μπορούσαμε να τα λύσουμε όλα με μία απόφαση, από τη δομή του σοσιαλιστικού κινήματος, το μάρκετινγκ, την εκπαίδευση, την καλύτερη κατανομή των δικαιωμάτων κλπ, που δημιουργούν αυτό το κακό σύστημα στον αγροτικό τομέα.
Ο κ. Παπανδρέου δήλωσε ότι τα προβλήματα των αγροτών είναι κατανοητά και τους κάλεσε να αξιοποιήσουν το δυναμισμό τους για την ανατροπή αυτού του συστήματος και να γίνει η χώρα πιο παραγωγικη.
Ο πρωθυπουργός, στα πλαίσια της ομιλίας του, παρομοίασε την παγκοσμιοποίηση με την «Αγρια Δύση», εξηγώντας ότι τότε υπήρχαν μεν πολλοί πόροι, αλλά δεν υπήρχαν κανόνες και κράτος δικαίου, με αποτέλεσμα οι παράνομοι να γίνονται σερίφηδες.
Κάτι ανάλογο, τόνισε, συμβαίνει και σήμερα που υπάρχουν πολλοί πόροι, αλλά δεν υπάρχουν κανόνες και κράτος δικαίου, ώστε να αντιμετωπίζονται τα προβλήματα με δίκαιο τρόπο.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, συνέχισε ο πρωθυπουργός, τα μικρά κράτη δεν μπορούν να λύσουν μόνα τους τα προβλήματα και αισθάνονται ότι έχουν όλο και λιγότερη δύναμη για να καταφέρουν κάτι τέτοιο.
«Έτσι υπονομεύονται οι δημοκρατικοί θεσμοί, προκαλείται μεγάλη ηττοπάθεια και αναδεικνύονται λαϊκιστές ηγέτες, οι οποίοι υπόσχονται μαγικές λύσεις. Ταυτόχρονα παρατηρείται άνοδος του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, που γίνονται εργαλεία εκμετάλλευσης στα χέρια επιτήδειων πολιτικών».
Στην έλλειψη κανόνων και κράτους δικαίου, ο κ. Παπανδρέου απέδωσε και τα προβλήματα που προκάλεσε η παγκόσμια οικονομική κρίση με αποτέλεσμα να πέφτει μεγάλο βάρος στους φτωχούς, στη μεσαία τάξη και στα αδύναμα κράτη.
Η απάντηση σε αυτή την κατάσταση, τόνισε, είναι το ευρωπαϊκό μοντέλο, το οποίο είναι στηριγμένο στη συνεργασία, την αλληλεγγύη, την κοινή προσπάθεια και το κοινό όραμα, το οποίο, με τη σειρά του, έχει τις ρίζες του στο μοντέλο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας.
Ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε και στις περιφερειακές συγκρούσεις οι οποίες κατά το παρελθόν κατέστησαν δέσμιους τους λαούς και τόνισε την κρισιμότητα της διεύρυνσης της ΕΕ προς τη ΝΑ Ευρώπη.
Ανέφερε επίσης ότι πρέπει να προωθηθούν λύσεις σε προβλήματα, όπως το Κυπριακό, ο Καύκασος και η Γεωργία διότι απειλείται η διεθνής ειρήνη. Τόνισε δε ότι στην Κύπρο υπάρχει εισβολή και κατοχή εδώ και 35 χρόνια και οι δύο κοινότητες παραμένουν χωρισμένες.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)