Μα δε σε γνωρίζω πια…
Η εικόνα σου ξεθωριάζει κι εγώ θέλω να τρέξω ουρλιάζοντας να σταματήσω τη φθορά της, μα νιώθω σαν παιδί που μεγάλωσε πια και κρατάει ακόμα στο δεξί χέρι του την αγαπημένη του κούκλα. Τη σέρνει, την τραβάει από ‘δω και από ‘κει και κάποια στιγμή κοιτάζει το πρόσωπο της και διαπιστώνει πως τα μαλλιά της λερώθηκαν, τα μάτια της έγιναν θολά, τα χρώματά της ξεθώριασαν κι αυτά˙ σαν την εικόνα σου. Και όσο την κοιτάζει τόσο διαπιστώνει πως πρέπει πια να την ξεφορτωθεί. Πέρασε καιρός πολύς. Μεγάλωσε πια. Δεν υπήρχε νόημα να κυκλοφορεί με μια κούκλα που μοιάζει να είναι άρρωστη. Σαν τα αισθήματά μου που νόσησαν τόσο καιρό δίπλα σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου