'Εχουμε ξεμείνει από υπομονή ???

"Ζητείται ελπίς".
1954

Και να που τώρα τα πράγματα είναι χειρότερα. Αναπολεί τα περασμένα και συνειδητοποιεί ότι η ζωή του είναι γεμάτη από διαψεύσεις ελπίδων, από ιδεολογίες που δεν έγιναν ποτέ πράξη, από κούραση και αδιαφορία. Φοβάται, δεν ελπίζει πια. Θυμάται τα λόγια του γιατρού για μια βαριά άρρωστη θεία του : "δεν υπάρχει πλέον ελπίς".
Ξεφυλλίζει πάλι την εφημερίδα. Σταματά στις μικρές αγγελίες : Ζητείται γραφομηχανή, ζητείται γραμμόφωνο, ζητείται ... 'Εβγαλε ένα χαρτάκι και σημείωσε : "Ζητείται ελπίς". Αυτό ήταν τελικά που αναζητούσε περισσότερο από καθετί άλλο. Πλήρωσε κι έφυγε βιαστικός.

Ο τίτλος του διηγήματος είναι και τίτλος της συλλογής και εκφράζει την απεγνωσμένη ανάγκη του σύγχρονου ανθρώπου να βρει ένα στήριγμα, μέσα από την επικοινωνία και τη συνεργασία με τους άλλους ανθρώπους, για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τη σκληρότητα και την απογοήτευση της σύγχρονης ζωής.

Να βρει μια ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο, το όραμα μιας ανθρωπότητας στην οποία θα βασιλεύσουν ειρήνη, υγεία, επικοινωνία και σωστές σχέσεις, πίστη σε ιδανικά και αξίες, οικονομική άνεση και ευτυχία.

Ο ήρωας του διηγήματος έχει οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι ο κόσμος έχει καταντήσει ανυπόφορος. Το ίδιο πιστεύουμε όλοι : κάθε μέρα στις ειδήσεις ακούμε για θανάτους, αυτοκτονίες, ναρκωτικά, αρρώστειες, φτώχεια, απάτες, καταπατήσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων... Παντού κυκλοφορούν "Μεσσίες".

Ο κόσμος λανθασμένα πιστεύει σ΄αυτούς αλλά η κατάληξη είναι πάντα η ίδια:απογοήτευση και απελπισία.
'Εχουμε φτάσει στο όριο. 'Εχουμε ξεμείνει από υπομονή. Δεν αντέχουμε άλλα πλήγματα. 'Εχουμε φτάσει στο σημείο να μην έχουμε φιλοδοξίες, να μην τολμάμε να ονειρευτούμε... 'Ο,τι προκύψει σκέφτεται ο καθένας, προσπαθώντας να είναι προετοιμασμένος όσο μπορεί για καινούργιες απογοητεύσεις.
Η ανάγκη για ελπίδα είναι τόσο μεγάλη που θα μπορούσαμε να κάνουμε τα πάντα για να βρεθεί λύση.

Μέχρι και στις μικρές αγγελίες θα βάζαμε

"Ζητείται ελπίς".